Mladi u Crkvi, mladost Crkve

Opće mišljenje potvrđuje da se predaja tvori lancem običaja koje provode stari, a da mlade privlače novosti, izum novih umijeća. Ali zbilja života Crkve i jaz koji se u njoj otvorio, pobija tu pretpostavljenu istinu. Od Drugoga vatikanskoga sabora vlada naprednjaštvo (progresivizam) kao nametanje crkvene stvarnosti; to bi bila vjerodostojna crkvena nazočnost. Zbiljska spoznaja onoga što se zbiva pokazuje kako je naprednjaštvo jalovo (sterilno), nesposobno za novost koja se otvara budućnosti. Podatci su nepobitni: prazna biskupijska sjemeništa i redovnički novicijati, zajednice na rubu iscrpljenosti, zablude redomice opovrgavane neporecivom istinom. To se osobito događa u Europi, gdje postoji nepovjerenje prema istinskoj Predaji, koja se neprestano obnavlja prema zakonu koji izražava volju Gospodina, nebeskoga Zaručnika Crkve, koja je Majka i Učiteljica, te stoga obiluje djecom i učenicima.

Panorama propadanja (dekadencije) i propasti (smrti) koja je posljedica samovoljnoga progonjenja istinski novoga sada je izmijenjena nepobitnom pojavnošću u kojoj blista Nada: u starim i izlizanim kutcima u kojima je bio zavladao poslijesaborski sindrom, mnoštvo mladih radosno otkriva Predaju od uvijek i prigrljuje je kao vjerodostojnu stvarnost Crkve koja onda cvate kako bi donosila plodove u suvremenom društvu. Tako započinje novi kršćanski ciklus. To se osobito bilježi u Sjedinjenim Američkim Državama, gdje se počinje doživljavati euharistijski preporod. To je imalo jasne i ohrabrujuće izraze na nedavnom Nacionalnom euharistijskom kongresu i na prethodnim vrlo pohađanim hodočašćima. Slična stanja nastaju, primjerice, i u zemljama poput Argentine i Španjolske; s nekim župama i skupinama koje su prepune gorljivih mladih ljudi, ozbiljno predanih traženju Božje slave i vlastite svetosti. I koji se u sve većem broju odazivaju na hodočašća Gospi od pokršćanjenja; i druga javna očitovanja Vjere, u kojima se pokazuje jasno katolicizam, bez straha od svjedočenja i junačkoga življenja.

Iznenađujući slučaj je Francuska, zemlja u kojoj su se crkveni dostojanstvenici umorili od progona lefebvrestva. Sada mladi iznova stvaraju radosne predaje koje imaju stoljetne korijene. Misa prema Predaji davno je prethodila izumu novoga obreda, djela jednoga slobodnoga zidara koji je prigrabio navodno naslijeđe II. vatikanskoga sabora. Znači li vam što ime msgr. Bugninija? Mladi su zadivljeni latinskim, vlastitim jezikom katolicizma. Fenomen na koji sam smjerao mirno nameće svoju stvarnost: sjemeništa i novicijati koji se vraćaju u život, velike obitelji u kojima vlada Humanae vitae sa svojom opravdanjem evanđeoske neporočnosti (čistoće); društvo koje vraća kršćanski smisao posvećen u okružnicama Lava XIII. Ukratko, budućnost Crkve koja gleda prema Dolasku Gospodina koji je uvijek nazočan.

Ono što sam napisao o uživanju mladih u latinskom vrlo je važno. Srž Mise oduvijek – za koju je Benedikt XVI. rekao da nikada nije ukinuta – jesu teološka dubina i književna ljepota koje vuku korijene iz VI. stoljeća. Teologija pretpostavlja Vjerovanje Crkve, a što se tiče jezika, moramo misliti da se nije jednostavno izgovaralo, nego pjevalo. U tome se latinski obred poistovjećuje s raznim istočnim obredima. Izvorna prednost je grgurovsko (gregorijansko) pjevanje, sa svojim slobodnim ritmom i složenim, ali vrlo jasnim odlomcima, pogodnim za zborno pjevanje. Tragedija je u tome što ga je crkveno službeništvo stranka napustilo, da bi ga zamijenilo gitarskom glazbom. U Argentini je bilo vrijednih pronalazaka za „novu Misu” na kastilskom, kao što je zbirka psalama koju je sastavio otac Osvaldo Catena. Ali, nažalost, ono što je općenito šireno nema nikakvu zamjetnu glazbenu vrijednost.

Govorim sa punim auktoritetom. Od svoga ređenja kao prezbiter slavio sam samo Misu Pavla VI., s najvećom pobožnošću i ljubavlju koju sam mogao. Nikada nisam slavio tradicionalnu Misu.

Nova pojava utjecaja mladih u Katoličkoj Crkvi oštro se izrazila protiv bogohuljenja koja je pokvarilo otvaranje Olimpijskih igara. Napad je bio parodija s transvestitima i „drag queenovima“ na Posljednju večeru Isusa s njegovim učenicima, prizor koju su povijesno njegovali veliki slikari poput Leonarda. Koliko je njihova izvedba morala biti sablažnjiva da je Francuska biskupska konferencija, uvijek tako suzdržana, duboko zažalila zbog izrugivanja i sprdanja koje je pravljeno s kršćanstvom, ističući da je to djelo predrasuda nekih umjetnika. Bio je to slijed pod naslovom „Gozba“, u kojoj su Gospodina i apostole predstavljale nastrane osobe, „trans model“ i pjevačica Philippe Katerine, gotovo gola, s ponekim atributima Dioniza, grčkoga boga vina i uživanja. Politička ljevica slavila je događaj, tvrdeći da je ceremonija služila jačanju vrjednota slobode, jednakosti i bratstva. S druge strane, desna Marine Le Pen osudila je bogohuljenje s kojim se su ujedinile i slike koje ponižavaju slavnu francusku povijest.

Mladi diljem svijeta predstavljali su reakciju Crkve na tu bujicu protukršćanske kulture. U mladeži koja reagiraju protiv ismijavanja kršćanskoj predaji Europe i istini katoličke vjere očituje se mladost Crkve. U dvosmislenoj pojavnosti digitalnoga svijeta i džungli razvoja mreža, mladi su isto tako oni koji izražavaju prisutnost kršćanstva. Oni su ti koji daju aktualnu vidljivost Predaji Crkve kao njezini svjedoci. Kako se taj fenomen tumači ako ne u otajstvu Providnosti i trajnoj i ispunjavajućoj Gospodinovoj prisutnosti: „Ja sam s vama u sve dane – do svršetka svijeta“ (Matej 28, 20)? Na toj se riječi temelji naša ozbiljna Nada.

Zaključak: mladost Crkve, dar uskrsloga Krista, trajno je posadašnjivanje njezine Predaje.

kastilski izvornik

Jóvenes en la Iglesia, juventud de la Iglesia

Un pensamiento vulgar asegura que la tradición está constituida por la cadena de tradiciones protagonizada por los viejos, y que los jóvenes son atraídos por las novedades, por el invento de novedosos artificios. Pero la realidad de la vida de la Iglesia y de la brecha abierta en ella, desmiente esa presunta verdad. Desde el Vaticano II, el progresismo ha reinado como imposición de la realidad eclesial; ésa sería la auténtica presencia eclesial. El conocimiento realista de lo que ocurre, muestra que el progresismo es estéril, incapaz de una novedad que se abra al futuro. Los datos son incontrovertibles: seminarios diocesanos y noviciados religiosos vacíos, comunidades al borde del agotamiento, ilusiones todas desmentidas por una verdad innegable. Esto ocurre, especialmente, en Europa, donde se ha desconfiado de la auténtica Tradición, la que se renueva incesantemente según una ley que expresa la Voluntad del Señor, Esposo celestial de la Iglesia, que es Madre y Maestra, y por lo tanto abunda en hijos y en discípulos.

El panorama de decadencia y de muerte que es consecuencia de la arbitraria persecución de lo realmente nuevo, es alterado ahora por un fenómeno innegable, en el que reluce la Esperanza: en los viejos y desgastados rincones donde ha reinado el síndrome posconciliar, las multitudes de jóvenes descubren con alegría la Tradición de siempre y la abrazan como la realidad auténtica de una Iglesia que florece, para dar fruto en la sociedad contemporánea. Se inicia, así, un nuevo ciclo cristiano. Esto se registra, especialmente, en Estados Unidos, donde se está empezando a vivir un renacer eucarístico; que tuvo claras y alentadoras expresiones en el reciente Congreso Eucarístico Nacional, y las multitudinarias peregrinaciones previas. Se dan, también, situaciones similares, por ejemplo, en países como Argentina y España; con algunas parroquias y grupos que desbordan de jóvenes fervorosos, empeñados seriamente en buscar la gloria de Dios y la propia santidad. Y que asisten, cada vez en mayor número, a las peregrinaciones de Nuestra Señora de la Cristiandad; y otras manifestaciones públicas de la Fe, en las que se muestra un catolicismo nítido, sin temor al testimonio y al heroísmo.

Un caso sorprendente es el de Francia, país en el cual el oficialismo eclesiástico se hartó de perseguir al lefebvrismo; ahora los jóvenes recrean las gozosas tradiciones que tienen raíces seculares. La Misa Tradicional es muy anterior al invento de un nuevo rito, obra de un masón que se había apoderado de la presunta herencia del Vaticano II. ¿Les dice algo el nombre de Mons. Bugnini? Los jóvenes quedan deslumbrados por el latín, la lengua propia del catolicismo. El fenómeno al que he aludido impone pacíficamente su realidad: seminarios y noviciados que vuelven a la vida, familias numerosas en las que la Humanae vitae, reina con su reivindicación de la castidad evangélica; una sociedad que recupera el sentido cristiano consagrado en las encíclicas de León XIII. En suma, el futuro de la Iglesia que mira hacia la Venida del Señor, siempre presente.

Lo que he escrito sobre el gusto de los jóvenes por el latín es muy significativo. La Misa de Siempre – de la que Benedicto XVI ha dicho que nunca fue abolida –, se caracteriza por su profundidad teológica y su belleza literaria, que tienen sus raíces en el siglo VI. La teología asume el Credo de la Iglesia, y en cuanto al lenguaje, hay que pensar que no se lo recitaba sino, simplemente, se cantaba; en esto el rito latino se identifica con los variados ritos orientales. Una ventaja original es el canto gregoriano, con su ritmo libre y sus pasajes complejos y, a la vez, clarísimos, aptos para el canto coral. La tragedia es que el oficialismo eclesial lo haya abandonado para reemplazarlo por músicas guitarreras. En la Argentina hubo hallazgos valiosos para la “Misa nueva” en castellano, como fue la colección de Salmos compuesta por el padre Osvaldo Catena. Pero, desgraciadamente, lo que se ha difundido en general carece de un valor musical apreciable.

Hablo con toda autoridad. Yo desde mi Ordenación como presbítero solo he celebrado la Misa de Pablo VI; con la mayor devoción y amor que he podido. Nunca celebré la Misa Tradicional.

El nuevo fenómeno del influjo de los jóvenes en la Iglesia Católica se ha manifestado rotundamente contra la blasfemia que alteró la inauguración de los Juegos Olímpicos. El atentado fue una parodia con travestis y “drags queens” de la Última Cena de Jesús con sus discípulos, escena que históricamente cultivaron los grandes pintores como Leonardo. Cómo habrá sido la escandalosa versión, que la Conferencia Episcopal Francesa, siempre tan reticente, lamentó profundamente la burla y mofa que se hizo del cristianismo, señalando que fue obra del prejuicio de algunos artistas. Era una secuencia que llevó por título “Festividad”, en la cual el Señor y los apóstoles fueron constituidos por personajes pervertidos, “una modelo trans” y el cantante Philippe Katerine, casi desnudo, y con algunos atributos de Dionisos, el dios griego del vino y la fiesta. La izquierda política celebró el hecho, aduciendo que la ceremonia ha servido para realzar los valores de libertad, igualdad y fraternidad. En cambio, la derecha de Marine Le Pen censuró la blasfemia a la cual se unieron, también, imágenes que humillaban la gloriosa historia de Francia.

Los jóvenes en todo el mundo representaron la reacción de la Iglesia ante aquel desborde de cultura anticristiana. En la juventud que reacciona contra la burla infligida a la tradición cristiana de Europa y a la Verdad de la Fe Católica, se manifiesta la juventud de la Iglesia. En el ambiguo fenómeno del mundo digital y el desarrollo selvático de las redes, son también los jóvenes quienes expresan la presencia del cristianismo; son ellos quienes otorgan visibilidad actual a la Tradición de la Iglesia como testigos de la misma. ¿Cómo se explica este fenómeno sino en el Misterio de la Providencia y de la presencia permanente y cumplida del Señor?: “Yo estaré siempre con ustedes, hasta el fin del mundo” (Mt 28, 20). En esta palabra se funda nuestra serena Esperanza.

Una conclusión: la juventud de la Iglesia, don de Cristo Resucitado, es la perenne actualidad de su Tradición.