Je li Papa neprjevarljiv?

Pitanje izraženo u naslovu ima potvrdan odgovor i dogmatske je vrijednosti. Prvi vatikanski sabor definirao je 18. srpnja 1870. dogmatskom konstitucijom Pastor aeternus da Petrov nasljednik na rimskoj stolici uživa povlasticu neprjevarljivosti kada utvrđuje da je neka istina dogma katoličke vjere i izjavljuje da je njegova volja govoriti u tim izrazima. Riječ je o izvanrednom učiteljstvu, koje se primjenjuje samo u rijetkim prigodama. Odluka spomenutoga sabora ima prethodnicu. Papa Pio IX. je godine 1854. bulom Ineffabilis Deus definirao dogmu o neokaljanom začeću Marije, koja je, određena biti Majkom Utjelovljene Riječi, očuvana od ljage iskonskoga grijeha. Usput, spomenimo da se četiri godine kasnije, 1858., Presveta Marija ukazala u Lurdu djevojci Bernardici Soubirous i izjavila: „Ja sam Neoskrvnjeno Začeće.“

Povijest zatim bilježi jedini slučaj dogmatske definicije: Pio XII., 1. studenoga 1950., apostolskom konstitucijom Munificentissimus Deus, izjavio je kako je istina katoličke vjere da je Djevica Marija, nakon što je završila tijek svoga zemaljskoga života, tijelom i dušom uznesena u nebesku slavu. Tu je izjavu Pio XII. dao pred mnoštvom koje je ispunilo Trg svetoga Petra i protezalo se duž Via della Conciliazione do Tibera.

Papino poučavanje obično se izražava kroz njegovo redovito učiteljstvo: okružnice, poruke, govore itd. Ne treba brkati te dvije vrste učenja i protegnuti neprjevarljivost na sve što Papa uči, ma koliko to bilo važno. Na žalost, neznanje o tim teološkim oznakama ponekad je dovelo do neke vrste „papizma“ koje smatra neprjevarljivim u svim okolnostima ono što Petrov nasljednik izjavljuje. Poslušnost kršćaninove vjere odgovara raznoliko i obuhvaća u širem smislu izraze redovitoga učiteljstva, ali moramo imati na umu da se u njima mogu pojaviti zablude. Teško je izbjeći svaku zabludu ako Papa govori mnogo i vrlo različitim slušateljima: hodočasnicima, slučajnim posjetiteljima u osobnim audijencijama, izjavama za novine, primjerice. Te okolnosti ne tvore učiteljstvo; obavljanje redovitoga učiteljstva uključuje nakanu poučavanja, priopćavanja istine vjere ili naravnoga poretka.

Zablude koje je Franjo očitovao dolaze iz njegove nesklonosti Predaji, što ga navodi da se loše odnosi prema tradicionalistima, da progoni biskupe i svećenike, da nekima daje otkaz. Uobičajeni postupak je posredno intervenirati u biskupijama imenujući progresivne koadjutore dotičnim biskupima. U brojnim se slučajevima očituje kritiziranje svećenika, koje, čini se, prezire, nazivajući ih „natražnjacima“ jer vole i slijede Predaju. Taj je prijezir u suprotnosti s ljubavlju prema svećenicima koju su iskazivali prethodni pape, sv. Ivan Pavao II. i Benedikt XVI.

Njegova je mariologija manjkava: kad su ga zamolili da je proglasi Suotkupiteljicom, odbio je s najgorim obrazloženjem, tvrdeći da se ne može zvati Suotkupiteljicom „jer nije božanska“. Očito je da ne razumije otajstvo Marijina sudjelovanja u djelu otkupljenja. Franjin je stil populistički, što dolazi iz njegove političke simpatije prema argentinskomu fenomenu peronizma, pokretu uz koji je prianjao od mladosti u sektoru poznatom kao „Željezna garda“.

Pitanje neprjevarljivosti se ne postavlja. Zapravo, on svoje djelovanje obavlja koristeći se prilično prirodno papinskim autoritetom. On je itekako svjestan da je Papa i vjernici ga takvim smatraju, samo što mnogi ne odobravaju njegove političke opcije te vrlo dobro prepoznaju da je ta politička dimenzija strana službi Petrova nasljednika.

Sadašnje papinstvo zauzima se za globalistički program i međureligijski dijalog; ne može ispunjavati zadaću širenja poznavanja i ljubljenja Isusa Krista. Ali ostaje apostolski nalog:

„Pođite po svem svijetu, propovijedajte evanđelje svemu stvorenju. Tko uzvjeruje i pokrsti se, spasit će se, a tko ne uzvjeruje, osudit će se“ (Marko 16, 15–16).

Vrijedi za ovaj svijet, koji čeka oporavak Petrova nasljednika.

kastilski izvornik

¿Es infalible el Papa?

La pregunta expresada en el título tiene una respuesta afirmativa, y de valor dogmático. El Concilio Vaticano I definió el 18 de julio de 1870, mediante la Constitución Dogmática Pastor Aeternus, que el Sucesor de Pedro en la Cátedra Romana, goza del privilegio de la infalibilidad cuando determina que una verdad es un dogma de fe católica y declara que es su voluntad pronunciarse en esos términos. Se trata de un magisterio extraordinario, que no se ejerce sino en contadas ocasiones. Hay un antecedente a la decisión del mencionado Concilio. El Papa Pío IX, en 1854, mediante la Bula Ineffabilis Deus, definió el dogma de la Inmaculada Concepción de María, que destinada a ser la Madre del Verbo Encarnado, fue preservada de la mancha del pecado original. De paso anotemos que cuatro años después, en 1858, María Santísima se apareció en Lourdes a la niña Bernadette Soubirous y declaró: “Yo soy la Inmaculada Concepción”.

La historia registra luego un único caso de definición dogmática: Pío XII, el 1° de noviembre de 1950, mediante la Constitución Apostólica Munificentissimus Deus, declaró que es una verdad de fe católica que la Virgen María, acabado el curso de su vida terrena, fue elevada en cuerpo y alma a la gloria celestial. Esta declaración la efectuó Pío XII ante una muchedumbre que llenaba la Plaza de San Pedro y se extendía por la Via della Conciliazione hasta el Tíber.

La enseñanza papal se expresa habitualmente mediante su Magisterio Ordinario: encíclicas, mensajes, discursos, etc. No se debe confundir entonces esos dos órdenes de enseñanza y extender la infalibilidad a todo lo que el Pontífice enseña, por más importante que esto sea. Lamentablemente, el desconocimiento de esas realidades teológicas, ha llevado a veces a una especie de “papismo” que considera infalible en toda circunstancia a lo que el Sucesor de Pedro declara. La obediencia de fe de un cristiano corresponde diversamente y abarca en sentido amplio las expresiones del magisterio ordinario; pero hay que tener en cuenta que en ellas puede caber error. Es difícilmente evitable todo error si el Papa habla mucho y ante oyentes muy diversos: peregrinos, visitantes circunstanciales en audiencias personales, declaraciones periodísticas, por ejemplo. Estas situaciones no constituyen magisterio; el ejercicio del magisterio ordinario incluye la intención de enseñar, de comunicar la verdad de la fe o del orden natural.

Los errores manifestados por Francisco proceden de su disgusto a la Tradición, que lo lleva a maltratar a los tradicionalistas, a perseguir a obispos y sacerdotes, a cancelar algunos. Un procedimiento habitual es intervenir indirectamente en las diócesis nombrando a progresistas coadjutores de los respectivos obispos. En numerosos casos se manifiesta crítico de los presbíteros, a los que parece despreciar, tildandolos de “indietristas” porque aman y siguen la Tradición. Este desprecio contrasta con el amor a los sacerdotes manifestado por los Papas precedentes, San Juan Pablo II y Benedicto XVI.

Su mariología es deficiente: cuando se le pidió que proclamase a la Corredentora, se negó con un pésimo argumento, alegando que no se la podía llamar Corredentora “porque ella no es divina”. Se nota que no entiende el misterio de participación de María en la obra de la redención. El estilo de Francisco es populista, lo que le viene de su simpatía política con el fenómeno argentino del peronismo, movimiento al cual adhirió desde joven en el sector conocido como “Guardia de Hierro”.

La cuestión de la infalibilidad no se plantea; de hecho, él desarrolla su actividad valiéndose de la autoridad pontificia con toda naturalidad. Es bien consciente de ser el Papa y como tal lo consideran los fieles, salvo que muchos no aprueban sus opciones políticas, y reconocen muy bien que esa dimensión política es ajena a la función de Sucesor de Pedro.

El actual pontificado está empeñado en la agenda globalista y el diálogo interreligioso; no puede cumplir con el encargo de difundir el conocimiento y el amor de Jesucristo. Pero el mandato apostólico sigue siendo: