Pobačaj i politika
Pitanje pobačaja i dalje je povlašteni predmet rasprave u mnogim zemljama. Globalni val odobravanja „gnusnoga zločina“, kako ga je nazvao Drugi vatikanski sabor, pokreću feministički pokreti, progresivni sektori i ljevica u Sjedinjenim Američkim Državama i „katoličke“ skupine, koje se podlažu novopoganskom poimanju života, potkrijepljene navodnim protuljudskim „pravima“ i protivnima Božjemu zakonu.
Nedavno je u Francuskoj Senat izglasao ustavni amandman koji „jamči slobodu pristupa pobačaju“. Za prihvaćanje promjena Ustava u istom izričaju koje su već iznesene u Narodnoj skupštini u srijedu 28. veljače 2024. glasovalo je 267 senatora od njih ukupno 317. Samo 50 senatora usprotivilo se tekstu koji je prihvaćen u ponedjeljak 4. ožujka, tijekom zasjedanja sazvana u Versaillesu. Tim se tekstom predlaže da se u članak 34. Ustava, proglašena 4. listopada 1958., doda stavak 17. koji će određivati: „Zakon utvrđuje uvjete pod kojima se ženi jamči sloboda pribjegavanja hotimičnomu prekidu trudnoće.“ Primijetimo eufemizam kojim je označeno uklanjanje nerođena djeteta i izopačeno shvaćanje slobode, koju je osudilo učenje Crkve, kako je rječito naučavao sv. Ivan Pavao II. Bez obzira na poteškoće s kojima se trudnica može susresti, pobačaj, koji ostaje napad na život u njegovim početcima, ne može se promatrati sa stajališta „ljudskih prava žena“, kako propovijeda feminizam. Stanje u Francuskoj je proturječno: brojni oblici nasilja nad ženama i djecom izlaze na vidjelo; Ustav bi trebao preuzeti zaštitu i jednih i drugih. S druge strane, promiče se „potpomognuto samoubojstvo“ neizlječivo bolesnih. Vlada slobodnoga zidara Emmanuela Macrona preuzima zlokobnu stranu francuske kulture, koja ne priznaje vrijednost ljudskoga života i istinsko značenje slobode.
Situacija je bitno drukčije u Sjedinjenim Američkim Državama, ozbiljnoj saveznoj zemlji. Iako je predsjednik Joe Biden „katolik“ koji se zauzima za pobačaj, u više je država donesen zakon koji poštuje život nerođena djeteta. U nekim slučajevima ponovo se primjenjuju stari zakoni protiv pobačaja. Takvo je stanje, primjerice, u Arizoni: Vrhovni sud te sudbenosti nedavno je presudio da država može provoditi svoj zakon iz 1864., koji kažnjava sve vrste pobačaja, s jedinom iznimkom kada je majčin život u opasnosti. Političko svrstavanje igra temeljnu ulogu; demokrati su općenito pristaše pobačaja, a republikanci su za čuvanje života nerođena djeteta. U slučaju Arizone glavni državni tužitelj demokrat Kris Mayes prosvjedovao je, otvoreno se ne slažući sa svojim prethodnikom republikancem Markom Brnovichem, koji je čim je savezni Vrhovni sud 2022. godine poništio presudu „Roe protiv Wadea“, kojom je bilo zajamčeno ustavno pravo na pobačaj, uvjerio državnoga suca u Tucsonu da oživi stari zakon, koji bi stupio na snagu za četrnaest dana, a predsjednik Biden ga je opisao „okrutnim“. Većina država kojima upravljaju republikanci počela je primjenjivati nove zabrane ili ograničenja (u 14 država pobačaj je zabranjen u svim razdobljima trudnoće, uz ograničene iznimke), dok se u mnogima državama koje predvode njihovi politički protivnici pokušalo zaštititi pristup pobačaju. Predsjednik Biden prigovorio je onomu što je presuđeno u Arizoni, nazivajući to „ekstremnom i opasnom zabranom“. Pobornici „prava“ na pobačaj često se pozivaju na tragične slučajeve silovanja ili rodoskvrnuća.
U Sjedinjenim Američkim Državama tema rasprave je kažnjavanje žena koje pobace. Katolički zagovaratelji života kažu da ne bi trebale biti kažnjavane. Više od 70 čelnika organizacija za život, uključujući nadbiskupa Williama Lorija, koji vodi Odbor za život američkih biskupa, traže da državni zakonodavci odbiju kriminalizirati žene koje pobace: „Nedvosmisleno izjavljujemo da svaka mjera koja nastoji kriminalizirati, ili kažnjavati žene nije u prilog životu i mi se snažno opiremo takvim nastojanjima.“ Poticaj se nalazi u pismu od 12. svibnja 2021., upućenu državnim zakonodavcima, a dolazi u vrijeme kada su države poput Louisiane razmatrale zakone koji bi mogli podvrgnuti kaznenomu progonu i zatvoru žene koje učine pobačaj. Pismo pozorno ističe kako u svakom pobačaju postoje dvije žrtve: kako majka tako i nerođeno dijete: „Pretvaranje žena koje su pobacile u kriminalce nije način.“ O tom bi stajalištu trebalo raspravljati. U pitanju je ozbiljnost zakona protiv pobačaja. Ako se pobačaj smatra zločinom, nije jasno zašto žene koje mu pribjegavaju ne bi trebale biti izvrgnute posljedicama za takav čin.
Istina je da su mnoge prilike teške i bolne. To se mora uzeti u obzir u procjeni odgovornosti. Različite udruge, od kojih mnoge vode katolici, nude iscjeljivanje i nadu ženama oštećenima pobačajem koji su počinile. Kao što Katolička Crkva osuđuje pobačaj, ona isto tako ističe važnost oprosta i milosrđa prema ženama koje su pobacile. Mi svećenici koji imamo iskustvo ispovjedaonice dobro poznajemo bol mnogih žena koje je teško utješiti. Žalosno je što toliki mladi popuštaju pred aborcionističkim tvrdnjama, pokazujući površnost pred onim što znači prava drama: nepopravljiva šteta nanesena nedužnomu, koji je osuđen na smrt, kao i roditeljima, i cijelomu društvu. Ovdje je mjesto pohvaliti slobodu izbora roditelja koji odlučuju, čak i u teškim prilikama, ostati uz svoje dijete.
Vraćajući se na stanje u Francuskoj, valja istaknuti slučaj nekoliko biskupa koji su javno progovorili o rezultatu glasovanja o pobačaju. Lyonski nadbiskup msgr. Olivier de Germay, istaknuo je teškoću izražavanja o tom pitanju bez opasnosti da postanete meta sredstava priopćavanja. Msgr. Pascal Wintzer, poitierski nadbiskup, požalio se u dnevniku „La Croix“ da se „smrt čini zaštićenijom od onih koji se zauzimaju za život“. Francuski su biskupi već izrazili svoje protivljenje tekstu promjene Ustava na svom zasjedanju u studenom 2023., u izjavi pod naslovom „Svaki je život dar“.
A Argentina? Kirchneristički režim popustio je pred napredovanjem ultrafeminizma i proglasio Zakon br. 27.610 od 30. prosinca 2020., koji određuje kako je izazvani (inducirani) pobačaj zakonit i besplatan u slučajevima koji su omogućeni od 1921. (terapijski pobačaj i u slučajevima silovanja) i u svim ostalim slučajevima kada nošenje ne prelazi 14. tjedan, uključujući i njega. Koliko je nerođene djece od tada uklonjeno uz političko odobrenje? Pristalice pobačaja uvijek preuveličavaju brojke kako bi se povjerovalo da je to nešto normalno i potrebno, ali u svakom slučaju zakonsko dopuštenje je poticanje i sredstvo pritiska na kulturu i zajednički društveni nazor.
Sadašnju vladu treba potaknuti da proširi svoje liberalno i libertarijansko obilježje na slučaj pobačaja i ukine zlokobni zakon 27.610. Argentinski biskupi, toliko zaokupljeni problemom siromaštva, morali bi to zatražiti i proširiti svoju brigu na najsiromašnije među siromašnima, nerođenu djecu.
U Buenos Airesu, u srijedu 17. travnja 2024.
+ Héctor Aguer
laplatanski nadbiskup emeritus
kastilski izvornik
Aborto y política
La cuestión del aborto continúa siendo un objeto privilegiado de discusión en muchos países. La ola mundial de aprobación del “crimen abominable”, como lo llamó el Concilio Vaticano II, es impulsada por los movimientos feministas, los sectores progresistas, y la izquierda en los Estados; y los grupos “católicos”, que se someten a la concepción neopagana de la vida, apoyada en presuntos “derechos” antihumanos, y contrarios a la Ley de Dios.
Recientemente, en Francia, el Senado votó a favor de la enmienda que “garantiza la libertad de acceso al aborto” en la Constitución. El miércoles 28 de febrero, 267 senadores sobre un total de 317 votaron por el proyecto de reforma constitucional, en los mismos términos ya expresados en la Asamblea Nacional. Solo 50 senadores se opusieron al texto, que fue adoptado el lunes 4 de marzo, durante un Congreso convocado en Versalles. Ese texto propone añadir el párrafo número 17 al artículo 34 de la Constitución, promulgada el 4 de octubre de 1958, que dispondrá: “La ley determina las condiciones en las que se ejerce la libertad garantizada a la mujer a recurrir a la interrupción voluntaria del embarazo”. Notemos el eufemismo con que se designa la eliminación del niño por nacer, y la concepción perversa de la libertad, condenada por la doctrina de la Iglesia, como enseñó con elocuencia San Juan Pablo II. Cualesquiera sean las dificultades que puede llegar a afrontar una mujer embarazada, el aborto que sigue siendo un ataque a la vida en sus orígenes, no puede ser visto desde el punto de vista de los “derechos humanos de las mujeres”, como predica el feminismo. La situación de Francia es contradictoria: salen a luz numerosas formas de violencia contra las mujeres y los niños; la Constitución debería asumir la protección de unas, y otros. En el otro extremo, promueve el “suicidio asistido” de los enfermos terminales. El gobierno del masón Emmanuel Macrón asume el costado siniestro de la cultura francesa, que no reconoce el valor de la vida humana, y el auténtico sentido de la libertad.
Muy distinta es la situación de los Estados Unidos, un país seriamente federal. Aunque el presidente Joe Biden es un “católico” abortista, en varios Estados se aprueba una legislación respetuosa de la vida del niño por nacer. En algún caso se reflotan antiguas leyes antiaborto. Esta es la situación, por ejemplo, de Arizona: la Corte Suprema de esa jurisdicción dictaminó recientemente que el Estado puede implementar su ley de 1864, que penaliza todos los tipos de abortos, con la única excepción de cuando la vida de la madre está en riesgo. La posición política desempeña un papel fundamental; los demócratas, en general, son abortistas, mientras los republicanos están a favor de custodiar la vida del niño por nacer. En el caso de Arizona, protestó la fiscal general, la demócrata Kris Mayes, en abierta discrepancia con su antecesor, el republicano Mark Brnovich, quien apenas la Corte Suprema federal anuló, en 2022, el fallo “Roe contra Wade”, que garantizaba el derecho constitucional al aborto, persuadió a un magistrado estatal de Tucson, para que reflotara la vieja ley, que entraría en vigor en catorce días, y fue calificada de “cruel” por el presidente Biden. La mayoría de los Estados, gobernados por republicanos, empezaron a aplicar nuevas prohibiciones, o restricciones (en 14 Estados está vedado el aborto en todas las etapas del embarazo, con limitadas excepciones), mientras que en muchos de los liderados por sus adversarios políticos han tratado de proteger el acceso al aborto. El presidente Biden ha reprochado lo decidido en Arizona, calificándolo de “prohibición extrema y peligrosa”. Los partidarios del “derecho” al aborto suelen apelar a los trágicos casos de violación, o incesto.
Un tema de discusión en Estados Unidos es la penalización de las mujeres que abortan. Líderes católicos provida dicen que no deben ser castigadas. Más de 70 líderes provida, incluido el Arzobispo William Lori, quien dirige el Comité Provida de los Obispos de Estados Unidos, exigen que los legisladores estatales se nieguen a criminalizar a las mujeres que abortan: “Declaramos inequívocamente que cualquier medida que busque criminalizar, o castigar a las mujeres no es provida, y nos oponemos firmemente a tales esfuerzos”. La iniciativa se encuentra en una Carta del 12 de mayo de 2021, dirigida a los legisladores estatales, y llega cuando en Estados como Louisiana consideraban una legislación que podría someter a las mujeres que obtienen abortos a enjuiciamiento penal, y prisión. La Carta se cuida de decir que en cada aborto hay dos víctimas: tanto la madre, como el hijo por nacer; “convertir en criminales a las mujeres que abortan no es el camino”. Esta posición debería ser discutida; se juega en ella la seriedad de la legislación antiabortista. Si el aborto es considerado un crimen, no se ve por qué las mujeres que incurren en él no deben ser penalizadas. Es verdad que muchas situaciones son difíciles, y dolorosas; éstas deben ser tenidas en cuenta para evaluar la responsabilidad. Varias organizaciones, muchas de ellas dirigidas por católicos, ofrecen curación y esperanza a las mujeres dañadas por el aborto que han cometido. Así como la Iglesia Católica condena el aborto, también enfatiza la importancia del perdón, y la misericordia para las mujeres que han abortado. Los sacerdotes que tenemos experiencia del confesionario conocemos muy bien el dolor de muchas mujeres, que es difícil de consolar. Causa pena que tantas jóvenes se plieguen a los argumentos abortistas, en un alarde de superficialidad ante lo que significa un verdadero drama: el daño irreparable causado al inocente, que es condenado a muerte, así como a los padres, y a toda la sociedad. Éste es el lugar de enaltecer la libertad de elección de los padres que deciden, incluso en situaciones difíciles, quedarse con su hijo.
Volviendo a la situación de Francia, es necesario destacar el caso de varios obispos que se han pronunciado públicamente sobre el resultado de la votación sobre el aborto, el arzobispo de Lyon, monseñor Olivier de Germay, destacó la dificultad de expresarse sobre ese tema, sin correr el riesgo de convertirse en blanco de los medios de comunicación. Monseñor Pascal Wintzer, arzobispo de Poitiers, lamentó en el diario “La Croix” que “la muerte parece más protegida de lo que se fomenta la vida”. Los obispos de Francia ya habían expresado su oposición al texto de la enmienda constitucional, en su asamblea de noviembre de 2023, en una declaración titulada “Toda vida es un don”.
¿Y la Argentina? El régimen kirchnerista cedió a la avanzada del feminismo ultra, y promulgó la ley N° 27.610, del 30 de diciembre de 2020, que establece que el aborto inducido es legal y gratuito, en los casos habilitados desde 1921 (aborto terapéutico, y en caso de violación), o en todos los demás casos cuando la gestación no supere la semana 14, incluida. ¿Cuántos niños por nacer habrán sido eliminados desde entonces, con el beneplácito político? Los abortistas siempre exageran las cifras para hacer creer que se trata de algo normal, y necesario pero, de cualquier manera, la autorización legal es una incitación, y un medio de presión sobre la cultura y la mentalidad común de la sociedad.
El actual gobierno debería animarse a extender su carácter liberal, y libertario, al caso del aborto, y derogar la siniestra ley 27.610. El Episcopado argentino tan preocupado por el problema de la pobreza, tendría que solicitarlo, y extender su inquietud a los más pobres entre los pobres, los niños por nacer.
Buenos Aires, miércoles 17 de abril de 2024.
+ Héctor Aguer
Arzobispo Emérito de La Plata.
