Smjer Crkve

Kada pontifikat potraje dosta godina, prirodno je razmišljati o tome što će se dogoditi kada završi. Katolik gleda u budućnost Crkve. Što je, dakle, prikladno za vrijeme koje dolazi?

Crkva živi od Predaje i uvijek joj se mora vraćati, osobito kada je prema njoj bila ravnodušna ili se od nje udaljila, opčinjena svjetovnim planovima. Predaja nije puko ponavljanje istoga, nego živa stvarnost koja raste i razvija se. Prije mnogo stoljeća sveti Vinko Lerinski [† 445.] izrazio je svoj zakon:

„In eodem scilicet dogmate, eodem sensu, eademque sententia“
[U istoj vjerskoj istini, to jest u istom smislu[1] i istom učenju[2].]

to jest, razvoj u kojem Predaja ostaje uvijek istovjetna, ali se uvijek očituje kao nova. To je njezino bogatstvo. Crkva se sljedećih godina mora vratiti bogatstvu Predaje. U mnogim zemljama mladi su to shvatili, dok su njihovi stariji ostali privrženi prolaznim novotarijama. Ta je činjenica – koja se može statistički provjeriti – paradoksna.

Želio bih naznačiti još jedan sadržaj koji se mora uključiti u program Crkve u nadolazećim godinama. To je nova valjanost apostolskoga naloga koji su Dvanaestorica primili od Isusa i prenijeli na sljedeće naraštaje: učiniti da svi narodi i sva vremena uzvjeruju u Evanđelje. Provedba toga naloga podrazumijeva da se upoznaju Kristova osoba i djela, da se oni obznanjuju i razlažu. Crkva, premda se razvija stoljećima, u golemom svijetu ostaje „stado malo“ (Luka 12, 32). U njezinu je životu bitno poslanje. Osobito je nužno ojačati enklave koje su već uspostavljene u poganskim krajevima ili tamo gdje još postoje stare religije.

Sljedeća sastavnica kojim se prirodno proširuje život Crkve jest dijalog između vjere i kulture, a čija je svrha stvaranje kršćanske kulture. Crkvena povijest potvrđuje da je tijekom stoljećâ bilo razdoblja kada je kršćanska kultura bila stvarnost. Djela iz tih vremena ostaju kao svjedočanstvo, a istodobno tvore primjere za budućnost. Nije riječ o preslikavanju tih uzora. U svakom razdoblju svjetovna stvarnost nudi novu priliku kojom se životna snaga vjere može poslužiti. To je trajno ostvarivanje dijaloga između vjere i kulture.

Smjer Crkve pokazuje prema Nebu. To je svrha stvaranja crkvenoga prostora koji je provreo na Pedesetnicu s Petrovim govorom. Kako se lik prvoga među Dvanaestoricom nastavlja u papinskom pontifikatu? Petar je stigao u Rim i ondje završio svoje dane. Kada tko ide u Rim, pokažu mu Petrov grob. Ne može se poreći. Povijest to potvrđuje. Ali Crkva propovijeda Kraj, koji je dovršetak Kraljevstva, čiji je ona skromni predokus.

Propovijedanje Crkve vjernicima mora im pokazivati Nebo kao cilj svakoga života. Isto tako objašnjavati da je Nebo gledanje Trojedinoga Boga „licem u lice“ (Prva Korinćanima 13, 12). Apostol Ivan napisao je: „Kada se očituje, bit ćemo Njemu slični“ (Prva Ivanova 3, 2).

kastilski izvornik

El rumbo de la Iglesia

Cuando un Pontificado se extiende muchos años, es natural que se piense qué sobrevendrá cuando acabe. El católico mira al futuro de la Iglesia. ¿Qué es lo que corresponde, entonces, para el tiempo que vendrá?

La Iglesia vive de la Tradición, siempre debe volver a ella, especialmente, cuando le ha sido indiferente o se ha distanciado de la misma, fascinada por la agenda mundana. La Tradición no es mera repetición de lo mismo, sino una realidad viviente, que crece y se desarrolla. Hace ya muchos siglos, San Vicente de Lerins enunció su ley: “In eodem scilicet dogmate, eodem sensu, eademque sententia”; es decir, un desarrollo en el cual la Tradición permanece siempre idéntica, pero resulta siempre nueva. Ésa es su riqueza. La Iglesia de los próximos años debe volver a la riqueza de la Tradición. En muchos países han comprendido esto los jóvenes, mientras que sus mayores permanecen aferrados a novedades pasajeras. Este hecho – que puede comprobarse estadísticamente – resulta paradojal.

Señalo un segundo elemento que debe integrar el programa de la Iglesia en los próximos años. Es una nueva vigencia del mandato apostólico que los Doce recibieron de Jesús, y transmitieron a la posteridad: hacer que todos los pueblos y todos los tiempos crean en el Evangelio. El ejercicio de este mandato implica dar a conocer la Persona y la obra de Cristo. La Iglesia, a pesar de su desarrollo de siglos sigue siendo en el vasto mundo un “pequeño rebaño”; la Misión es esencial en su vida. Especialmente, es necesario fortalecer los enclaves que ya se han instalado en regiones paganas o donde subsisten antiguas religiones.

Otro elemento con el que espontáneamente se extiende la vida de la Iglesia es el diálogo entre la Fe y la cultura; que tiene por fin la creación de una cultura cristiana. La historia eclesial atestigua que, a lo largo de los siglos, hubo épocas en que la cultura cristiana fue una realidad; las obras de esos períodos permanecen como pruebas, y constituyen a la vez ejemplos para el futuro. No se trata de copiar esos modelos; en cada época la realidad mundana ofrece una nueva oportunidad que la vigencia de la Fe aprovecha. Es la perenne realización del diálogo Fe – cultura.

El rumbo de la Iglesia apunta al Cielo. Ése es el fin de la creación del espacio eclesial, que surgió en Pentecostés con el discurso de Pedro. ¿Cómo la figura del primero entre los Doce se prolonga en el Pontificado papal? Es que Pedro llegó a Roma y acabó allí sus días. Cuando uno va a Roma le muestran la sepultura de Pedro. No se puede negar. La historia lo corrobora. Pero la Iglesia predica el Fin, que es la consumación del Reino, del cual ella es un módico anticipo.

La predicación de la Iglesia a los fieles debe mostrarles el Cielo como la meta de cada vida. Explicará, también, que el Cielo es la visión del Dios Trino “cara a cara”. Lo escribió el Apóstol Juan: “Cuando lo veamos seremos semejantes a Él” (1 Jn 3, 2).

[1] Prevoditeljska napomena: sēnsus znači: osjetilo, smisao, osjetilna spoznaja, osjećanje, ćućenje, sjetilo, sposobnost osjećanja, zdrava pamet, zajednički osjećaj čovječnosti/ćudorednosti, duša, ganuće, način mišljenja, pamet, ćud, volja, misao, značenje, pojam.

[2] Prevoditeljska napomena: sententĭa znači: učenje, mišljenje, nauk, mnijenje, način mišljenja, (službena) odluka, glas, presuda, smisao, sadržaj, duh, riječima izrečena misao, rečenica, znamenita riječ.