Niceja i neoarijanstvo

Ove, 2025. godine navršava se 1700. obljetnica Nicejskoga sabora, održana 325. godine, a koji je kasnije dovršen Kalcedonskim i Prvim carigradskim saborom. Na tom prvom velikom saboru Crkve naviješteno je otajstvo Presvetoga Trojstva, utvrđujući da je Sin, Isus Krist, homoúsios tô Patrí, istobitan s Otcem, i stoga Bog kao On.

Sabor, kojim je predsjedao biskup Osio iz Córdobe, priznao je istinu koju je Atanazije Aleksandrijski proglasio protiv Arija (256.–336.). Arijanstvo je nauka jedinstvena obilježja, koja tvrdi da je Isus Krist Sin Božji koji proizlazi iz Oca, ali da on nije vječan i ne bi bio suvječan s Otcem. Arije i njegov učenik Eunomije smatraju da postoji potpuna različitost između Sina i Otca. Arijanstvo se proširilo u Zapadnom Rimskom Carstvu, štitili su ga carevi. Prevladalo je i u među raznim germanskim narodima, a kasnije je postalo dio brojnih krivovjernih struja. Priznavalo je jedinstveni značaj Isusa Krista, pa čak i njegovo uskrsnuće, ali je nijekalo njegovo boštvo.

U današnjoj Crkvi središnje mjesto čovjeka i ljudskih prava ima poluarijansko ili neoarijansko obilježje. Potrebno je propovijedati Isusa Krista, pravoga Boga koji je postao čovjekom, a nije prestao biti Bog. Istinito kristoslovlje (kristologija) jest trojstvenost (trinitarizam). Nicejsko vjerovanje negdje se zamjenjuje prijenicejskim Apostolskim vjerovanjem, koje je kraće i manje izričito. Tradicionalna Misa zadržava ispovijedanje Nicejsko-carigradskoga vjerovanja, što otklanja svaku moguću zabunu. Na žalost, sadašnji Rimski obred u nekim jezicima preuzima Apostolsko vjerovanje i daje povoda širenju neoarijanizma. Važan presedan može se razaznati u isusovačkoj predaji. Čuvena knjiga Ignacija Lojolskoga, Duhovne vježbe, počinje riječima: „Čovjek… je stvoren.“ Umjesto toga ne kaže, kako bi trebalo: „Bog je stvorio čovjeka.“ Odatle proistječe moderni antropocentrizam i ultrahumanističko poimanje, osnaženo ideologijom Francuske revolucije. To se usmjerenje u kristoslovlju projicira kao neoarijanstvo.

Takozvani „međureligijski dijalog“ kao polaznu točku zapravo pretpostavlja da su sve religije istinite. Evanđeoski nalog time je obezvrijeđen. To je stvarnost koja se prihvaća diljem svijeta. Bivši američki predsjednik pohvalio je papu Franju jer je „dopro do svih religija“; nije kao što bijahu drugi pape. „Međureligijski dijalog“ može se ostvarivati potvrđujući katoličke istine u poštovanju prema svima. Predaja Crkve osposobljava nas da molimo za obraćenje svijeta Isusu Kristu.

kastilski izvornik

Nicea y el neoarrianismo

En este 2025 se cumplen 1700 años del Concilio de Nicea, celebrado el 325; y que fue completado, luego, por el de Calcedonia y el 1° de Constantinopla. En aquel primero y gran Concilio de la Iglesia, se proclamó el misterio de la Santísima Trinidad, al declarar que el Hijo, Jesucristo, es homoúsios tô Patrí, consustancial al Padre, y por tanto Dios como Él.

El Concilio, presidido por el obispo Osio, de Córdoba, reconoció la verdad proclamada por Atanasio de Alejandría contra Arrio (256-336). El arrianismo resulta entonces una doctrina de carácter unitaria, que sostiene que Jesucristo es el Hijo de Dios procedente del Padre pero que no es eterno, no sería coeterno con el Padre. Arrio y su discípulo Eunomio sostienen la total disimilitud entre el Hijo y el Padre. El arrianismo se difundió en el Imperio Romano de Occidente, protegido por los emperadores. También se impuso en varios pueblos germánicos, y luego integró numerosas corrientes heréticas. Se reconocía el carácter singular de Jesucristo y aun su resurrección, pero se negaba su divinidad.

En la Iglesia actual, la centralidad del hombre y de los derechos humanos, tiene un carácter semiarriano o neoarriano. Se hace necesario predicar a Jesucristo, verdadero Dios hecho hombre sin dejar de ser Dios. Una Cristología auténtica es Trinitaria. El Credo de Nicea ha sido reemplazado por el llamado Credo Apostólico, que es más breve y menos explícito. La Misa Tradicional conserva la profesión del Credo Niceno, que disipa cualquier posible confusión. Lamentablemente, el actual Rito romano adopta el Credo Apostólico y da lugar a la difusión del neoarrianismo. Un antecedente notable puede discernirse en la tradición jesuítica. El célebre Libro compuesto por Ignacio de Loyola, los Ejercicios Espirituales, comienza: “El hombre… fue creado”. No dice, en cambio, como debiera: “Dios ha creado al hombre”. De ahí procede el antropocentrismo moderno y una concepción ultrahumanista, reforzada por la ideología de la Revolución Francesa. Esta orientación se proyecta en la Cristología como neo-arrianismo.

El así llamado “diálogo interreligioso” postula, de hecho, que todas las religiones son la verdad; el mandato evangélico queda devaluado. Ésta es la realidad mundialmente admitida. El ex presidente de Estados Unidos ha elogiado al Papa Francisco por “tender la mano a todas las religiones”; no es como eran los Papas. El “diálogo interreligioso” puede realizarse afirmando la Verdad católica con respeto hacia todos. La Tradición de la Iglesia nos habilita para que roguemos por la conversión del mundo a Jesucristo.