Predsjednik peronizma
Auktor se osvrće na govor Sv. Otca u Palači sv. Kalista 20. rujna 2024. na skupu koji je priredio Dikasterij za promicanje cjelovita čovječjega razvitka. Na mrežnim stranicama Svete Stolice taj govor nije dostupan na engleskom, francuskom, njemačkom, poljskom i arapskom, na koje se uobičajeno prevode Papini govori.
Papa Franjo više je puta najavljivao kako kani posjetiti Argentinu. Ali to ne će učiniti. Zna da se ovdje ne bi baš dobro snašao. Stoga se sada spušta u prljavo polje političkih rasprava s neobičnim govorom, punim bijesa, protiv libertarijanske vlade predsjednika Mileija. Nikada nije napravio ni najmanju aluziju na vlade Cristine Kirchner, koje su zemlju gurnule u siromaštvo i neimaštinu. Nije reagirao ni na najgoru vladu u povijesti: onu dangube, niškoristi i batinaša Alberta Fernándeza, licemjera koji se hvalio da je feminist[1] i tukao je svoju ženu. Glavni izvor Franjina govora bile su, kao i u drugim prigodama, vijesti koje mu daje njegov prijatelj Juan Grabois.
Papin je istup petljanje s poviješću: odbacuje djelo vojskovođe Julia Argentina Roce [1843.–1914.], kojemu je pripisao pokolj domorodačkoga stanovništva tijekom njegova Pustinjskoga pohoda [1878.–1885.]. Ono što nije spomenuo jesu pokolji i napadi domorodačkoga stanovništva, koji su došli gotovo do vrata Buenos Airesa, i otimali žene sijući nasilje, stravu i progon. Ja nisam pristaša Roce, ali mora se priznati da bez toga Predsjednika Argentine u dva mandata Argentina ne bi postojala, a Patagonija bi pripadala Čileu. Ono što je Papa trebao osuditi je vjerska politika slobodnoga zidara (masona) Roce, koji je zemlju 16 godina držao u prekinutim vezama sa Svetom Stolicom.
Papino prekoravanje argentinske vlade smjera na Protokol protiv prosvjeda; odnosno staje na stranu prosvjednika koji živciraju ljude zaprječujući ulice i stvarajući bezbrojne neugodnosti. „Plaćali su papreni sprej umjesto socijalne pravednosti“, rekao je na događaju s Graboisom i opravdavao „borbu“ društvenih pokreta. Uz to, spomenuo je i slučaj mita, ali nije precizirao iz koje vlade. Novinar Luciano Román opisao je papin govor kao
„pretjerano zemaljsku poruku, koja bi se čak mogla tumačiti da je daleko od nekih ravnoteža, složenosti i tananosti koje obično obilježavaju riječi velikih vjerskih vođa i drugih sličnih uglednika“.
Temeljio se na pristranim i djelomičnim podatcima. Previdio je neizbježne složene posljedice za obična građanina od neke vrste bezvlašća (anarhije) koje je vladalo ulicama i poticao „borbu“ društvenih pokreta. Pravio je dramu od toga što su snage sigurnosti upotrijebile papreni sprej, a nije ni spomenuo provokacije i zlostavljanja koje su pretrpjele ustanove poput Kongresa,[2] napadima kamenjem, ni ozljede koje su aktivisti nanijeli poniženim javnim službenicima, kao što su redarstvenici ili žandari. Nije uzeo u obzir ni paljenje javnih dobara, pa čak i uništavanje vozila i poslovnih prostora u nekim nasilnim prosvjedima.
Očito je da bliskost Prvosvećenika s Graboisom nije jednostavan osobni vez, nego odnos hranjen podudarnostima. Papina politizacija potpore društvenim organizacijama ne poziva na transparentnost i poštovanje zakona. Namjerno zanemaruje istrage i pritužbe koje su pokazale da su brojne vođe uličnih prosvjednika („piqueteros“) iskorištavali upravljanje društvenim planovima (naknadama i potporama socijalne skrbi) za vlastitu korist. Papine riječi protiv vlasti sigurno će poslužiti tim „upravljačima siromaštva“ kao svojevrsno opravdanje i potpora.
Ono što argentinski katolici trebaju jest da Franjo djeluje kao papa, skrbi se o katoličkoj vjeri i usmjerava vjernike da rastu u vjeri, a ne da ulazi u zbunjujuće područje političkih rasprava. „Kupite društvenu pravednost namjesto paprena spreja.“ Neobičan je taj zabrinjavajući pad, kad nije rekao ni jednu riječ o stanju u Venezueli, gdje vlada diktatura koja progoni oporbu, a društvena pravednost je nepostojeća. Problem paprena spreja potaknula je djevojčica koja je pretrpjela posljedice jer je sudjelovala u šatorovanju koje je vodila njezina majka, neodgovorna bojovnica.
Papa se svojim govorom protiv vlasti izlaže kritici koja se razumno pojavljuje. Predsjednik kluba zastupnika „Savezne inovacije“ Miguel Ángel Pichetto odbacio je Papine kritike rekavši da je
„dnevni red koji je predložio Vatikan apsurdan i nanosi nevjerojatnu štetu Argentini“.
Taj parlamentarni zastupnik primijetio je da su
„prije papinska očitovanja bile više dušobrižna presjeka, pastirske naravi, nikada izravno upućene mjesnoj politici. Sada, dakle, postoji nova činjenica. Papa ne može davati izjave ove vrste, a da njegova riječ ne postane krhkija.“
Franjin istup protiv argentinske vlade novi je izričaj Papina naprednjaštva („progresivizma“); uvijek ići naprijed, kao što se događa s peronizmom i njegovom nikada ostvarenom potragom za društvenom pravdnošću. Papa suprotstavlja društvenu pravednost paprenom spreju: suzbijanje skupina s transparentima, sprječavanje trajnoga prosvjeda i pobune bilo bi u suprotnosti s dinamizmom Evanđelja koje se uvijek mora iznova čitati. Tako bi Drugi vatikanski sabor bio ponovno čitanje Evanđelja u skladu s kulturom suvremenosti. Danas u Rimu kraljuju naprednjaštvo (progresivizam) i peronizam. Franjo je predsjednik peronizma, kao što smo već objasnili u drugim prigodama.
kastilski izvornik
El presidente del peronismo
El Papa Francisco anunció repetidas veces que su intención es visitar la Argentina; pero no lo hará: sabe que no le iría muy bien acá. Entonces, ahora, desciende al campo sucio de los debates políticos con un discurso insólito, de furia, contra el gobierno libertario del Presidente Milei. Nunca hizo la menor alusión a los gobiernos de Cristina Kirchner, que hundieron al país en la pobreza y la indigencia. Tampoco reaccionó ante el peor gobierno de la historia: el del inútil y golpeador Alberto Fernández, el hipócrita que presumía de feminista y le pegaba a su mujer. La fuente principal del discurso de Francisco ha sido, como otras veces, las noticias que le alcanza su amigo Juan Grabois.
La intervención papal se ha metido con la historia: ha repudiado la obra del General Julio Argentino Roca, a quien atribuyó matanza de indígenas en su Expedición al Desierto; lo que no ha mencionado son las matanzas y los malones de indígenas, que llegaban casi a las puertas de Buenos Aires, y robaban mujeres, sembrando el terror. No soy roquista, pero hay que reconocer que, sin esa doble Presidencia de Julio Argentino Roca, la Argentina no existiría y la Patagonia sería chilena. Lo que el Papa debió criticar es la política religiosa del masón Roca, que mantuvo al país 16 años desconectado de la Santa Sede.
La crítica papal al gobierno argentino se ensaña con el protocolo antipiquete; o sea, que se pone del lado de los piqueteros, que hartan a la gente cortando avenidas y produciendo innumerables inconvenientes. “Pagaron gas pimienta en vez de justicia social”, dijo en un acto junto a Grabois, y reivindicó “la lucha” de los movimientos sociales. Además, mencionó un caso de coimas, pero no precisó de qué administración. El periodista Luciano Román calificó al discurso papal como “un mensaje excesivamente terreno, que podría interpretarse, incluso, como alejado de algunos equilibrios, complejidades y matices que suelen caracterizar las palabras de los grandes líderes religiosos y otros análogos”. Se basó en información interesada y parcial; pasó por alto las complejas implicancias para el ciudadano común de una suerte de anarquía que regía en las calles, y alentó “la lucha” de los movimientos sociales. Hace un drama del uso del gas pimienta por parte de las fuerzas de seguridad, sin aludir a las provocaciones y atropellos que han sufrido instituciones como el Congreso, con ataques a piedrazos, ni tampoco a las heridas provocadas por activistas a humildes servidores públicos, como son los policías o gendarmes. Tampoco tuvo en cuenta la quema de bienes públicos, y hasta la destrucción de vehículos y comercios en algunas protestas violentas.
Es evidente que la cercanía del Pontífice con Grabois no es simplemente un vínculo personal, sino una relación nutrida de coincidencias. La politización del Papa al avalar a las organizaciones sociales no hace ningún llamado a la transparencia y el respeto de la ley. Pasa, deliberadamente, por alto las investigaciones y denuncias que mostraron el aprovechamiento en beneficio propio, que hicieron numerosos líderes piqueteros de la administración de los planes sociales. Las palabras del Papa contra el gobierno seguramente serán utilizadas por esos “gerentes de la pobreza” como una suerte de justificación y respaldo.
Lo que los católicos argentinos necesitan es que Francisco proceda como Papa, cuide la religión católica, y oriente a los fieles a crecer en la Fe, no que se meta en el confuso territorio de la discusión política. “Comprar justicia social en lugar de gas pimienta”; es insólito este descenso perturbador, cuando no ha dicho una palabra sobre la situación de Venezuela, donde rige una dictadura persecutoria de la oposición, y la justicia social es inexistente. El asunto del gas pimienta se agitó a causa de una niña que sufrió los efectos, porque participó de un acampe llevada por su madre, una militante irresponsable.
El Papa, con su discurso contra el gobierno, se expone a las críticas que razonablemente están surgiendo. El jefe del bloque de Diputados de “Innovación Federal”, Miguel Ángel Pichetto, desestimó las críticas del Papa, planteando que “la agenda propuesta desde el Vaticano es absurda y hace un daño increíble a la Argentina”. Este diputado nacional observó que “antes las manifestaciones pontificias eran más bien de corte pastoral, nunca directamente dirigidas a la política local; ahora, entonces, hay un hecho nuevo. El Papa no puede hacer ese tipo de manifestaciones, sin que su palabra se torne más frágil”.
La intervención de Francisco contra el gobierno argentino es una nueva expresión del progresismo papal; andar siempre para adelante, como ocurre con el peronismo y su búsqueda nunca alcanzada de la justicia social. El Papa opone la justicia social al gas pimienta: reprimir el piquete, impedir la protesta continua y la revuelta sería contrariar el dinamismo del Evangelio, el cual siempre debe ser releído. Así, el Concilio Vaticano II, sería una relectura del Evangelio según la cultura de la modernidad. Allí está el progresismo y el peronismo que hoy día reinan en Roma. Francisco es el presidente del peronismo, como ya hemos explicado en otras ocasiones.
Prevoditeljske napomene
[1] Feminist bi u pomodarskom govoru bio onaj tko vjeruje i zagovara društvenu, gospodarsku i političku ravnopravnost spolova zbog uvjerenja da bi oba spola trebali imati jednaka prava i mogućnosti. Feministi tvrde da rade na postizanju promjena koje pomažu ženama da dobiju jednake mogućnosti i tretman u različitim vidovima života. U drugom značenju feminist je onaj tko podupire ili se bavi feminizmom, a to je ideologija i pokret koji se bori za jednakost spolova kroz organizirano djelovanje u ime prava i interesa žena.
[2] Kongres argentinskoga naroda tijelo je koje nosi saveznu zakonodavnu vlast Argentinske Republike. Sastoji se od dvodomne skupštine s 329 članova, podijeljenih na Senat (72 mjesta), kojim predsjeda potpredsjednik države, i Zastupnički dom (257 mjesta).
