Prva pričest djece
Najveće blago koje ima Katolička Crkva jest Presveta Euharistija. Raznoraznim protestantskim ili evangeličkim denominacijama nedostaje to neizrecivo Otajstvo. U ovoj bilješki ne mislim na Euharistijsko slavlje, svetu Misu, nego na Isukrstovu Osobu u Svetootajstvu Posvećene Hostije; Prisutnost koja je istinska, zbiljska i bitna, kako je katolička kateheza oduvijek učila.
Kada se proširio poslijesaborski običaj primanja Pričesti stojeći, na ruku, savjetovano je da se prije primanja Hostije treba pokloniti ili pokleknuti, kao gesta klanjanja i prepoznavanja Gospodinove Nazočnosti. Širenje toga novoga stava, potaknuta međunarodnim progresivizmom, vjernici nisu prihvatili pasivno ili mirno. To je bio slučaj u mnogim biskupijama gdje je predaja bila uspostavljena već dugo vremena. U Argentini se najpoznatiji slučaj dogodio u San Rafaelu, Mendoza. Suprotno mudru savjetu koji je primio, biskup je odredio da se Pričest mora primati stojeći i na ruku. Mnoštvo vjernika usprotivilo se tomu, održavajući prosvjedna okupljanja. Protivljenje bogoslovije rezultiralo je njezinim zatvaranjem, ostavljajući nasukanima nekoliko desetaka mladih. Besmislen i proizvoljan sukob, budući da, prema trenutačnoj crkvenoj stezi, vjernici mogu birati kako će primiti Pričest.
Katoličko štovanje Euharistije učilo se na vjeronauku i prakticiralo tijekom Prve pričesti djece. Čas je da se prisjetimo kako je papa sveti Pio X. utvrdio – dekretom Quam singulari – da djeca trebaju imati pristup Pričest u ranoj dobi, jer da on tada odgađao do mladosti. To je učinjeno i zapravo je utvrđeno kako je prikladna dob sedam godina; papin zahtjev bio je uporaba razuma i sposobnost razlikovanja tvarnoga kruha od Euharistijskoga Kruha. Bilo je vrlo uobičajeno da djeca iz obitelji koje nisu išle u crkvu smatraju tu dob početkom euharistijskoga života, što je pogodovalo širokom rasprostranjenu misa za djecu.
Vrijedi se prisjetiti te povijesti u svjetlu apsurda koji je počinio nadbiskup-metropolit San Juan de Cuyoa, koji je upravo odredio da se u njegovoj biskupiji Prva Pričest mora davati stojeći i na ruku. Nadbiskup nema pravo proturječiti stezi Crkve i nametati svojim vjernicima praksu suprotnu Predaji. Tom ideološkom i proizvoljnom mjerom iskrivljuje duhovni život vjernika i onemogućuje djeci da ih se pravilno katehizira u shvaćanju Euharistijskoga Otajstva. U svakom slučaju bilo bi prikladno objektivno objasniti maloljetnicima moguće stavove koje dopušta crkvena stega, kako bi mogli birati. Pravilan odgoj ne može se svesti na njegovanje bliskosti i prijateljstva s Isusom, zanemarujući da je Božanski Prijatelj – Gospodar Neba i Zemlje. Ukratko, slučaj San Juana upozorava u pogledu smjera argentinskoga episkopata.
kastilski izvornik
La Primera Comunión de los niños
El tesoro más grande que posee la Iglesia Católica es la Santísima Eucaristía. Las múltiples denominaciones protestantes o evangélicas carecen de este inefable Misterio. En esta nota no me refiero a la Celebración Eucarística, la Santa Misa, sino a la Persona de Jesucristo, en el Sacramento de la Hostia Consagrada; Presencia que es real, verdadera y sustancial, como lo enseñó siempre la catequesis católica. Cuando se difundió la costumbre posconciliar de comulgar de pie, y en la mano, se avisó que antes de recibir la Hostia, debía hacerse una reverencia o una genuflexión, como gesto de adoración y reconocimiento de la Presencia del Señor. La difusión de esta nueva actitud, impulsada por el progresismo internacional, no fue recibida pasiva ni pacíficamente por los fieles; así ocurrió en muchas diócesis, donde la tradición estaba asentada desde hacía muchísimo tiempo. En la Argentina, el caso más notorio ocurrió en San Rafael, Mendoza. Contrariando sabios consejos recibidos, el obispo decretó que había que comulgar de pie y en la mano. Estuvo en contra una multitud de fieles, que realizaron marchas de protesta. La oposición del Seminario acabó en su cierre, que dejó colgados a varias decenas de jóvenes. Un conflicto inútil y arbitrario ya que, según la actual disciplina de la Iglesia, los fieles pueden elegir el modo de comulgar.
La veneración católica de la Eucaristía se aprendía en la catequesis y se ejercitaba en la Primera Comunión de los niños. Es el momento de recordar que el Papa San Pío X estableció – por medio del decreto Quam singulari – que los niños debían acceder tempranamente a la Comunión, ya que hasta entonces se la retrasaba hasta la adolescencia. Así se hizo, y de hecho se estableció que la edad adecuada eran los siete años; el requisito papal era el uso de razón y la capacidad de distinguir el pan material del Pan Eucarístico. Era muy común que hijos de familias no practicantes observaran esa edad como inicio de una vida eucarística, la cual resultaba favorecida por la generalización de misas para niños.
Vale la pena recordar esta historia ante el despropósito protagonizado por el arzobispo de San Juan de Cuyo, que acaba de decretar que en su diócesis la Primera Comunión se ha de administrar de pie y en la mano. El arzobispo no tiene derecho a contrariar la disciplina de la Iglesia, e imponer a sus fieles una práctica contraria a la Tradición. Con esta medida, ideologizada y arbitraria, deforma la vida espiritual de los fieles e induce a que los niños no sean catequizados correctamente a la percepción del Misterio Eucarístico. En todo caso, correspondería que se exponga con objetividad a los menores las posibles actitudes que admite la disciplina eclesial, para que ellos elijan. Una recta formación no puede reducirse al cultivo de la cercanía y amistad con Jesús, descuidando que el Amigo Divino es el Señor de Cielos y Tierra. En suma, el caso de San Juan alerta sobre la orientación del Episcopado Argentino.
