Ocrnjeni i prekriženi svećenici
Nekoliko svećenika koji pomno prate naučavanje pape Franje izrazilo mi je svoje zaprepaštenje i tugu jer su uočili učestalost kojom Njegova Svetost ocrnjuje svećenike. Nazivao ih je: „ogorčenima (risentito), tupoga izraza lica (con faccia di baccalà), usjedilicama/neženjama (zitelloni, 2, 3, 4, zitelli, scapolone, solterón, scapoloni), činovnicima svetoga (oficinistas de lo sagrado), častohlepnima (ambizioso), ogovarateljima (chiacchierone, 2, chismosos, 2, 3, 4, 5, 6, pettegolo, 2), laktašima (arrampicatori, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, carrierista)“ i drugim pogrdnim izrazima. Nedostatak pravednosti i ljubavi.
Ima tisuće svećenika na svijetu; među njima se mogu pronaći i neki kojima pristaju neke od pogrdnica koje gomilaju Franjine optužnice. Ali njegova poopćavanja u govorima, katehezama i porukama proturječe istini, a sablažnjivo je da potpuno odudaraju od tvrdnji Drugoga vatikanskoga sabora koji je dekret Presbyterorum Ordinis posvetio govoru o služenju i životu svećenika.
Navodim neke odlomke iz toga teksta:
„Sakramentom Reda prezbiteri se suobličuju Kristu Svećeniku… Primili su biljeg i dar tako uzvišena zvanja i milosti da uza svu ljudsku slabost mogu i moraju težiti za savršenstvom prema Gospodinovoj riječi: ‘Budite dakle savršeni kao što je savršen Otac vaš nebeski!’ (Matej 5, 48). Svećenici su dužni težiti za tim savršenstvom s posebna razloga, jer… postaju živo oruđe Krista Vječnoga Svećenika, da bi mogli… što bolje slijediti savršenstvo Onoga koga predstavljaju… Sami ih svakidašnji sveti čini kao i cjelokupna njihova služba… usmjeravaju prema savršenstvu života… Zato… Sabor… živo potiče sve svećenike da… uvijek nastoje oko sve veće svetosti, po kojoj će oni iz dana u dan postajati sve prikladnije oruđe na službu svemu Božjemu narodu“ (br. 12).
Ideal na koji Sabor podsjeća jest jedinstvo i sklad života, koji proistječu iz nasljedovanja Krista u obavljanju služenja, kao i dušobrižne ljubavi, osobine koja razlikuje dijecezanskoga svećenika od redovnika, kojima je Sabor posvetio dekret Perfectae caritatis.
U Presbyterorum Ordinis također se ističe da će svećenici „naći jedinstvo svoga života… da bi se tako mogli napuniti utjehom i preobilovati radošću“ (br. 14).
Zapanjujuće je koliko se ovo teološko i duhovno gledište razlikuje od Franjina jadnoga sociološkoga stajališta u njegovu ocrnjivanju svećenika. To se ne vidi u učenjima Ivana Pavla II. i Benedikta XVI. koji su poštovali svećenike.
Valja ukazati i da su Papine klevete često usmjerene na svećenike koji više prianjaju uz Predaju. Nazvao ih je natražnjacima (indietristi, 2, 3, 4) jer „gledaju unatrag“ time što ne slijede „nove paradigme“ koje je predložio Petrov nasljednik. Tako ima napretek „otkazanih svećenika“. Jednostavno su pometeni iz obavljanja služenja kao ološ. Rimski autoritarni progresivizam oponaša se diljem svijeta. Kao i ovdje, u Argentini, gdje se u nekoliko biskupija provodi otpisivanje svećenika vjernih Predaji, dogmatskoj i opsluživačkoj (praktikantskoj) Predaji.
Papa ne prestaje nanositi štetu. Njegovo licemjerje, jezuitsko i argentinsko, nadahnjuje ga u gorim odlukama. Sada je krenuo i na biskupa: smijenio je biskupa Josepha Stricklanda, tylerskoga biskupa (Teksas, Sjedinjene Američke Države), i kani onemogućiti najbolje među nasljednicima apostolâ, namećući im koadjutora ili šaljući apostolski pohod. Ovdje u Argentini godine 2020. maknuo je izvrsnoga sanluiškoga biskupa da bi ga zamijenio naprednjakom, koji blagoslivlja „u Ime Otca i Duha Svetoga“, izbacujući Vječnoga Sina, Gospodina našega Isusa Krista, kako ne bi oneraspoložio nekršćane koji nazoče njegovim „ekumenskim“ činima.
U Argentini raste broj prekriženih, otkazanih svećenika zbog franjističke poslušnosti beznačajnoga episkopata koji ravnodušno promatra kako se društvo raskršćanjuje. To udaljavanje od kršćanskih izvora, naslijeđeno iz Španjolske, počelo je u nas potkraj XIX. stoljeća. U novije doba pokazuje svoju društvenu i kulturnu učinkovitost pred nemoći katolicizma, kojemu je širenje naprednjaštva zadalo coup de grâce (posljednji udarac).
Moram priznati paradoksnu činjenicu, koja pokazuje njezinu otajstvenu narav: rast nekih župa vjernih Predaji, gdje katolici, osobito mladi, uživaju u normalnoj liturgiji, otvoreni za pobožno sudjelovanje u euharistijskoj Žrtvi. Rekao sam „normalno“, bez neobičnosti, kako bi i inače trebalo biti, a kako inače biva u sumornoj prosječnosti naprednjaštva koji nameće poslijesaborska tlapnja. Postojanje te zbilje jača našu nadu u crkveni oporavak. Štitit će je zagovor Majke Crkve, koju s pouzdanjem zazivamo.
Buenos Aires, utorak 28. studenoga 2023.
+ Héctor Aguer
laplatanski nadbiskup emeritus
Kastilski izvornik
Sacerdotes denigrados, sacerdotes cancelados
Varios sacerdotes que siguen con atención las enseñanzas del Papa Francisco me han manifestado su desazón y su pena porque han registrado la frecuencia con que Su Santidad denigra a los presbíteros. Los ha llamado “amargados (cara de bacalao), solterones, oficinistas de los sacramentos, ambiciosos, chismosos, trepadores…”, y otros calificativos denigrantes. Una falta de justicia y de caridad.
Hay miles de sacerdotes en el mundo; entre ellos no pueden faltar algunos a quienes les cabe algún epíteto de los que acumulan las acusaciones de Francisco. Pero las generalizaciones de éste en sermones, catequesis, y mensajes contradice la verdad, y lo que resulta escandaloso es que se apartan radicalmente de las afirmaciones del Concilio Vaticano II, que ha dedicado el Decreto Presbyterorum Ordinis a hablar del ministerio y la vida de los sacerdotes. Cito algunos pasajes de ese texto:
“Configurados a Cristo Sacerdote por el sacramento del Orden, recibieron ciertamente la señal y el don de tan grande vocación y gracia para sentirse capaces y obligados, en la misma debilidad humana, a seguir la perfección según la Palabra del Señor: ‘Sean perfectos como es Perfecto el Padre que está en el Cielo’ (Mt 5, 48). Los sacerdotes están especialmente obligados a adquirir aquella perfección… porque son elementos vivos del Sacerdote Eterno para conseguir más aptamente la perfección de Aquel cuya función representan… Se ordenan a la perfección de la vida por las mismas acciones sagradas que realizan cada día, así como por todo su ministerio” (P.O 12).
En el número siguiente el Concilio “exhorta vehementemente a todos los sacerdotes a que se esfuercen siempre hacia una mayor santidad; eso los hará más aptos para el servicio del Pueblo de Dios” (P.O 13). El ideal que recuerda el Concilio es la unidad y armonía de la vida, que procede de la imitación de Cristo en el ejercicio del ministerio; es la caridad pastoral, rasgo que distingue al sacerdote diocesano de los religiosos, a los que el Concilio les dedica el Decreto Perfectae caritatis. En Presbyterorum Ordinis se afirma, también, que de la unidad de vida proceden “el consuelo y una inmensa alegría” (P.O 14). Llama la atención la diferencia de esa perspectiva teológica y espiritual respecto de la mezquina perspectiva sociológica de Francisco en su denigración de los presbíteros. No se percibe esto en las enseñanzas de Juan Pablo II, y Benedicto XVI, que han honrado a los sacerdotes.
Otro aspecto a señalar es que las calumnias del Papa se dirigen frecuentemente a los sacerdotes más adheridos a la Tradición; los ha llamado “indietristas” porque “miran hacia atrás”, esto es: porque no siguen los “nuevos paradigmas” propuestos por el Sucesor de Pedro. Es así como abundan los “sacerdotes cancelados”, quienes son barridos como escoria del ejercicio del ministerio. El progresismo autoritario de Roma es imitado en todo el mundo. Como aquí, en la Argentina, en varias diócesis donde se ejerce la cancelación de presbíteros fieles a la Tradición, una Tradición dogmática y práctica.
El Papa no cesa de hacer daño. Su doblez, jesuítica y argentina, lo inspira en sus peores decisiones. Ahora también avanza contra los obispos: ha destituido a Mons. Joseph Strickland, obispo de Tyler (Texas, Estados Unidos), e intenta neutralizar a los mejores entre los Sucesores de los Apóstoles, imponiéndoles un coadjutor, o enviando una Visita Apostólica. Entre nosotros, en 2020, ha liquidado al excelente obispo de San Luis para reemplazarlo por un progresista, que bendice “en el Nombre del Padre y del Espíritu Santo”, soslayando al Hijo Eterno, nuestro Señor Jesucristo, para que los no cristianos que asisten a sus actos “ecuménicos” no se sientan molestos.
En Argentina crece el número de presbíteros cancelados, por la obediencia francisquista de un episcopado insignificante, que contempla impasible cómo la sociedad se descristianiza. Este alejamiento de los orígenes cristianos, heredados de España, comenzó entre nosotros a fines del siglo XIX. Y en los tiempos recientes muestra su vigencia social y cultural, ante la impotencia del catolicismo, al que la difusión del progresismo ha dado el golpe de gracia.
Debo reconocer un hecho paradojal, que muestra su carácter misterioso: el crecimiento de algunas parroquias fieles a la Tradición, donde los católicos, especialmente los jóvenes, gozan de una liturgia normal, abierta a una participación devota en el Sacrificio Eucarístico. He dicho “normal”, sin cosas raras, como debe ser y no suele ser en la medianía opaca del progresismo impuesto por la fantasía posconciliar. La existencia de este hecho potencia nuestra esperanza en la recuperación eclesial. La intercesión de la Madre de la Iglesia, a la que invocamos confiadamente, la protegerá.
Buenos Aires, martes 28 de noviembre de 2023.
+ Héctor Aguer
Arzobispo Emérito de La Plata
