Posljedice Fiducije supplicans
Izjava Fiducia supplians i reakcije koje je potaknula omogućuju promatrati podjelu kontinentalnih dimenzija koja se proširila na sve strane u Crkvi: u Europi odobravanje; u Africi i u Aziji odbacivanje. Nije, dakle, nešto rubno; „ideologiziranih skupina“, kako tvrdi prvosvećenik.
Pojava slijedi Crkvu: u staroj Europi vjera i kršćanska kultura posustaju. Obitelji nemaju djecu, nego kućne ljubimce (pse i mačke); sjemeništa su prazna, a samostani nenapučeni, jedva opstaju s vrlo malo članova ili se zatvaraju. Društvo i građanske vlasti, duboko posvjetovljeni, uništavaju vrjednote naravnoga poretka, kao da im je stran svaki utjecaj kršćanstva. Ako se ovako nastavi za nekoliko desetljeća prekrasne katedrale, ostatci kršćanskoga Zapada, bit će pretvorene u džamije. Papinska je stolica otok koji vrlo malo pokušava nastaviti upravljati katoličkim svijetom. Životna stvarnost Crkve kreće se prema Istoku i cvate u Africi i Aziji. Kažem to s tugom: ja sam unuk Europljana i kultura koju sam prihvatio jest europska, ali duh revolucije opustošio je kršćansku kulturu; kriza se izražava u crkvenom naprednjaštvu, supočiniteljstvu u revoluciji koja uklanja naravni poredak Stvaranja.
Pročitao sam u La Prensi: „Crkva u Italiji brani blagoslivljanje homoseksualnih parova.“ Doista, kardinal Matteo Zuppi, predsjednik Talijanske biskupske konferencije (CEI), uspio je okupiti biskupe u potpori dokumentu Fiducia supplicans, koji je izdao Dikasterij za učenje vjere kojemu je na čelu argentinski kardinal Víctor Manuel Fernández, „Tucho“ [ćuba, kukma, majmun, razvratnik, pohotnik] (ili kako ga mnogi zovu „Trucho“ [lukavac, prepredenjak, dvoličnjak, licemjer]), a iza njega sam Papa.
Zuppi iznosi često ponavljane tvrdnje o „obzoru milosrđa“, o „pogledu punom ljubavi kojim Crkva gleda svu djecu Božju, ne dovodeći u pitanje učenja Učiteljstva“. Proturječje još jednom: čak i primjer koji Fernández nudi za „blagoslov“, „da si međusobno mogu pomagati“ (Priopćenje, 5, blagoslovna molitva); proširuje ga na „uzajamnu pomoć“ (Fiducia supplicans, 38) koju članovi para pružaju jedni drugima, to jest, odobrava se homoseksualno sjedinjenje. Nastavlja Zuppi: „Bog želi da se svi spase. Stoga je zadaća Crkve zanimati se za svakoga pojedinoga. Ne smijemo zaboraviti da svi krštenici uživaju puno dostojanstvo djece Božje i kao takvi su naša braća i sestre.“
Još jedan prinos je onaj kardinala Betorija, istup u novinama Avvenire: Kaže da „nema propitivanja značenja sakramenta ženidbe; tradicionalna nauka Crkve o braku ostaje čvrsta, ne dopušta se nikakva bogoslužna vrsta blagoslova slična bogoslužnomu obredu koja bi mogla stvoriti pomutnju. Nije riječ o proširenju pojma braka, nego o konkretnoj primjeni uvjerenja vjere kako Božja ljubav nema granica i upravo je djelovanje blagoslova osnova za prevladavanje teških stanja u kojima se čovjek nalazi.“
Ovi prelati vjeruju da su vjernici katolici glupi. Nema sumnje – „Bog hoće da se svi ljudi spase“ (Prva Timoteju 2, 4) i da se radi toga ostave grijeha. Je li praksa homoseksualnih odnosa, koji su u sebi nečasni, grijeh ili nije grijeh? Otčeva ljubav nema granica i zato može blagosloviti homoseksualnu osobu, pozivajući je da živi čistoću, ali ne može uživati u stalnoj zajednici s drugom osobom iste ćudi, jer je to pridržavanje grijeha, a ne njegovo prekidanje.
Betori spominje „tijesnu povezanost Božje spasenjske volje s povijesnim stanjem čovjeka“. No, upravo ta veza traži obraćenje Bogu i napuštanje grijeha. Bog ljubi krjepost i poziva čovjeka da živi krjeposno. Zuppi ustraje: „to je pastirska vrjednota kršćanske istine, koja uvijek teži spasenju.“ Sve obrnuto. „Bog hoće da se svi ljudi spase i dođu do spoznanja istine“ (Prva Timoteju 2, 4).
Istodobno su afrički biskupi istaknuli svoje neslaganje s izjavom Fiducia supplicans: „u Africi se ne će blagoslivljati homoseksualne parove“. Ta postojanost u istini i zdravom razumu jest ono što objašnjava procvat Crkve: kršćanske obitelji s puno djece, obilje svećeničkih i redovničkih zvanja, puna sjemeništa i primjetna nazočnost Crkve u društvu. Zbunjujuće lupetanje pape Bergoglia ondje je zapravo odbačeno. Providnost Gospodara povijesti otvorila je novi put za poslanje Crkve. U toj se stvarnosti sastoji otajstvo Božje volje, koje pomlađuje i uljepšava lice Crkve.
Privrženost crkvenoj Predaji i na azijskom kontinentu dovodi do nepriznavanja Bergoglijevo-Fernándezova pothvata zbunjivanja katolika tužno poznatom izjavom. I ondje Crkva cvjeta; to je ispunjenje zakona: djelotvornost istine i ljubavi prema Bogu i prema ljudima koja ih usmjerava na spasenje. Crkva se iz Europe preselila na Istok, gdje je budućnost.
Proteklih tjedana ponovo je otkrivena knjiga koju je napisao Doctor Tuchensis [razvratni naučitelj], a koju on danas pokušava skriti. Zove se „La pasión mística“ (Mistična strast). U njoj se ne zna za mističnu teologiju koju su objasnili crkveni naučitelji, svetci koji su živjeli mistično jedinstvo s Trojstvenim Bogom i ostavili zapisano iskustvo. To je izvrnuto na seksološku redukciju koju prakticira Fernández, a iz čega proistječe iskaz neukosti i pomutnje. Ta je pozadina skrivena u izjavi Fiducia supplicans.
Sada se razumije!
kastilski izvornik
Las consecuencias de Fiducia supplicans
La declaración Fiducia supplicans y las reacciones que ha suscitado permiten observar la división que late en la Iglesia, de dimensiones continentales: en Europa, la aprobación; en África, y en Asia, el repudio. No es, por lo tanto, algo marginal; de “grupúsculos ideologizados”, como afirma el pontífice.
El fenómeno eclesial es el siguiente: en la vieja Europa languidecen la fe y la cultura cristianas. Las familias no tienen hijos, sino mascotas (perros y gatos); los seminarios están vacíos, y los institutos religiosos, despoblados, apenas subsisten con muy pocos miembros, o cierran. La sociedad y los gobiernos civiles, profundamente secularizados, arrasan los valores del orden natural, como ajenos a cualquier influjo del cristianismo. De seguir así las cosas, en algunas décadas, las bellas catedrales, reliquias del Occidente cristiano, serán convertidas en mezquitas. La sede pontificia es una isla que procura ínfimamente seguir gobernando el universo católico. La realidad vital de la Iglesia se desplaza hacia el Oriente, y florece en África, y en Asia. Lo digo con pena: soy nieto de europeos, y es europea la cultura que he asumido, pero el espíritu de la Revolución ha arrasado a la cultura cristiana; la crisis se expresa en el progresismo eclesiástico, cómplice de una Revolución que liquida el orden natural de la Creación.
Leo en “La Prensa”: “la Iglesia italiana defiende la bendición a parejas gay”. Efectivamente, el cardenal Matteo Zuppi, presidente de la Conferencia Episcopal Italiana (CEI), logró alinear a los obispos en apoyo del documento Fiducia Supplicans, emitido por el Dicasterio de la Doctrina de la Fe, que preside el cardenal argentino Víctor Manuel Fernández, “Tucho” (o como ya lo llaman muchos, “Trucho”), y detrás suyo el mísmísimo Papa. Zuppi exhibe los remanidos argumentos del “horizonte de la misericordia”, de la “mirada amorosa de la Iglesia sobre todos los hijos de Dios, sin menoscabo de las enseñanzas del Magisterio”. Otra vez la contradicción: hasta el ejemplo que ofrece Fernández de “bendición”, extiende ésta a “la ayuda mutua que se brindan los miembros de la pareja”, vale decir, que se aprueba la unión homosexual. Sigue Zuppi: “Dios quiere que todos se salven; es por tanto tarea de la Iglesia interesarse por todos y cada uno. No podemos olvidar que todos los bautizados gozan de la plena dignidad de hijos de Dios y, como tales, ellos son nuestros hermanos, y nuestras hermanas”. Se dice que “no se cuestiona el significado del sacramento del Matrimonio; se mantiene firme la doctrina tradicional de la Iglesia, sobre el Matrimonio, no admitiendo ningún tipo litúrgico de bendiciones, similar a un rito litúrgico que podría crear confusión”. Otro aporte es el del cardenal Betori, en una intervención en el periódico Avvenire: no se trata de una ampliación del concepto de matrimonio, sino de una aplicación concreta de la creencia de fe en que el amor de Dios no tiene fronteras, y su obra trata de superar las situaciones difíciles en las que se encuentra el hombre”. Estos prelados creen que los fieles católicos somos tontos. Sin duda, Dios quiere que todos los hombres se salven, y para eso que abandonen el pecado. ¿Es o no pecado la práctica de los actos homosexuales, que son intrínsecamente deshonestos? El amor del Padre no tiene fronteras, y por eso puede bendecir a una persona homosexual, llamándola a vivir la castidad, pero no puede complacerse en su unión permanente con otra de su misma índole, lo cual es la continuidad del pecado. Se alude a “la estrecha conexión entre la voluntad salvífica de Dios, y la condición histórica del hombre”. Precisamente, esa conexión pide la conversión a Dios, y el abandono del pecado. Dios ama la virtud, e invita al hombre a vivir virtuosamente. Zuppi insiste: “es el valor pastoral de la verdad cristiana, que tiende siempre a la salvación”. Todo al revés.
Contemporáneamente, los obispos africanos han remarcado su desacuerdo con la declaración Fiducia supplicans: “en África no se bendecirá a las parejas homosexuales”. Esta permanencia en la verdad, y el sentido común es lo que explica el florecimiento de la Iglesia: familias cristianas con muchos hijos, abundantes vocaciones sacerdotales y religiosas, seminarios llenos, y presencia notoria de la Iglesia en la sociedad. El confuso devaneo del Papa Bergoglio es aquí repudiado en los hechos; la Providencia del Señor de la Historia ha abierto un nuevo camino a la misión de la Iglesia. En esta realidad consiste el Misterio de la Voluntad divina, que rejuvenece, y embellece el rostro de la Iglesia.
En el continente asiático, el apego a la Tradición eclesial lleva a desconocer, también, el proyecto de Bergoglio – Fernández, de confundir a los católicos con la tristemente célebre declaración. Aquí también la Iglesia florece; es éste el cumplimiento de una ley: la eficacia de la Verdad, y del Amor a Dios, y a los hombres que orienta a la salvación. La Iglesia se ha corrido de Europa al Oriente, donde está el futuro.
En las últimas semanas, se ha redescubierto un libro del Doctor Tuchensis, que hoy éste pretende ocultar. Se llama “La pasión mística”, donde se desconoce la teología mística ilustrada por los Doctores de la Iglesia, los santos que han vivido la unión mística con el Dios Trino, y dejaron escrita la experiencia. Ésta es tergiversada en la reducción sexológica practicada por Fernández, que resulta un testimonio de ignorancia, y confusión. Este trasfondo se oculta en la declaración Fiducia supplicans.
¡Ahora se entiende!
