Pođite po svem svijetu
Pratio sam u La Prensi dvanaestodnevni obilazak pape Franje po Aziji i Oceaniji. Zadivljujuće je što se Prvosvećenik s gotovo 88 godina daje na takvu zahtjevnost. Istina je da se činilo kao da se sâm Vatikan kretao u brojnim liječnicima, njegovateljima i drugim zaposlenicima, koji su priskakali u najmanjoj Franjinoj potrebi. Obilna posluga izmjenjivala se u upravljanju invalidskim kolicima. Ne želim razmišljati o fenomenalnoj cijeni te turneje (hoće li Soros platiti?).
Sam od sebe u mojoj se svijesti stvorila oprjeka s Isusovim slanjem apostola:
„Pođite po svem svijetu“ (Marko 16, 15).
U izvornim grčkim riječima slanja ne ističe se toliko da se ide – poreuthéntes eis tòn kósmon hápanta bi trebalo prevoditi: „pošavši po svemu svijetu“, „hodeći u sav svijet“, „dok idete po cijelome svijetu“, „kamo god pođete na svijetu“ – nego djelovanje koje pri tom treba razvijati: na što nas šalje? Činiti učenicima (mathēteúsate) i krstiti (baptízontes):
„Idući, dakle, činite mojim učenicima sve narode krsteći ih u ime Otca i Sina i Duha Svetoga“ (Matej 28, 19).
Naposljetku, nakana je ustrajavati na krštavanju, hoće reći stvaranju novih kršćana, ponovnom napučivanju svijeta Isusovim učenicima. Povijest Crkve pokazuje kako se, u svakom razdoblju, nalog izvršavao: od početnih trenutaka do onoga puna ispunjenja kršćanskim svijetom, koji je naslijedio Rimsko Carstvo. A onda, u Novom svijetu, u Americi, također je izvršena zapovijed da se ide, poučava i krsti. Plejada svetih naučitelja razjasnila je što je biti kršćanin, što je plod naloga, nadvladavanje zabluda i krivovjerja, slučajno izobličenje koje ne može zamračiti stvarnost.
Franjin obilazak započeo je u Indoneziji, gdje je potaknuo na dijalog s islamom i istaknuo zabrinutost zbog klimatskih promjena. Pohvalio je „međusobno poštovanje kulturnih, etničkih, jezičnih i vjerskih posebnosti“. Preporučio je da mladi međusobno razgovaraju jer je to nešto što „čini da rastu“. Proturječje s autentičnom kršćanskom porukom posebno se pojavilo u pozivu na suprotstavljanje ekstremizmu i nesnošljivosti. Od mjesnoga svećenstva tražilo se da „ne suprotstavlja svoju vjeru onoj drugih“. Usred takva užasa, zdrav razum: osudio je „zakon smrti“ koji ograničava rađanje i pitao postoje li obitelji koje radije „imaju mačku ili psa nego dijete“. Označavajući razlike s tom azijskom nacijom koja pruža smještaj brakovima koji „s druge strane imaju četvero ili petero djece, što je u redu; samo naprijed, tako.“ Znatan dio čovječanstva nema sredstava za pristojan život i suočava se s ozbiljnim i rastućim društvenim neravnotežama, koje izazivaju oštre sukobe: „to se ne može riješiti zakonom koji ograničava rađanje“, stopa čega je već niska u mnogim zemljama, pa i u više njih u Europi.
Još uvijek u Indoneziji sudjelovao je na sastanku s pokretom Scholas occurrentes koji je okupio 1.500 ljudi. Izjavio je da želi provoditi međuvjerski dijalog te je prisustvovao takvu susretu u džamiji, jer „da je sve isto, bilo bi dosadno“. Izričem svoje mišljenje o toj izjavi: kakva frivolnost!
U Istočnom Timoru, kako ističe La Prensa, Papa je dočekan s oduševljenjem. Tamo je pohvalio oporavak zemlje i prikriveno natuknuo o sablazni zlostavljanja.
Po dolasku u Papuu Novu Gvineju uzviknuo je: „Nevjerojatno je što sam ovdje.” To je siromašna zemlja s oskudnom infrastrukture u kojoj više od tisuću plemena živi u područjima džungle. Tamo su ga vodili argentinski misionari koji pripadaju Ustanovi Utjelovljene Riječi (IVE). Mnogi naprednjaci u Argentini ne gledaju ih dobro, a ipak ih razni biskupi traže jer jako dobro rade u evangelizaciji; kao i redovnice ženskog ogranka, Služavke Gospodina i Gospe Matarske (SSVM). Na tom skrivenom odredištu nalazi se otac Tomás Ravaioli, 42-godišnji muškarac iz Buenos Airesa, sin moga dragoga i uvijek pamćena prijatelja Luisa Alda Ravaiolija, otca plodne obitelji i entuzijastičnoga zagovornika života. Oni koji kritiziraju Ustanovu Utjelovljene Riječi i potkopavaju je, trebali li prepoznati njegovu vjerovjesničku nadarenost i služenje u obnovi Crkve.
Opsežni obilazak Papa, propovjednik ekumenizma i ekološki aktivist, završio je u Singapuru, gdje je predvodio slavljeničko događanje s mladima, koje je pozvao da „prave nered“, te Misu na stadionu za 55.000 ljudi. Vrijedno je napomenuti da u ovoj zemlji kršćani jedva dosežu tri posto stanovništva. Papa se nije usudio prikazati Isusa Krista kao sveopćega Spasitelja, uz kojega treba prionuti vjerom.
O Prvosvećenikovu izletu hotimice govorim kao o obilasku, điru, kružnom putovanju, a ne kao o vjerovjesničkom putovanju. Sablažnjivo je takvo raspoređivanje snaga i novca za promicanje „međureligijskoga dijaloga i brige za Zemlju pred klimatskim promjenama“, kada ljudima itekako treba govoriti o svetopisamskoj povijesti, usredotočenoj na očitovanje Boga Izraelu, i poticati ih da prepoznaju Gospodina Isusa kao pravoga Boga i pravoga čovjeka, kao Spasitelja koji daje smisao djelovanju u svijetu otvarajući vrata vječnosti.
Papinski obilazak inovjerna je karikatura apostolskih putovanja Dvanaestorice. Time se mijenja lice Crkve, a ne dobiva se čak ni divljenje političkoga svijeta. Cijela se crkvena povijest buni protiv ovih vatikanskih obmana, koje daju Lutheru za pravo. Bilo bi jeftinije i zdravije ostati doma i učiti Katekizam. Turneja je u suprotnosti i s apostolskim putovanjima sv. Ivana Pavla II. i Benedikta XVI., koja su bila istinski po uzoru na apostole, a ne obilasci.
kastilski izvornik
¡Vayan por todo el mundo!
He seguido en “La Prensa” la gira de doce días del Papa Francisco por Asia y Oceanía. Es admirable que, con casi 88 años, el Pontífice se lance a semejante exigencia. Es verdad que parecía que el Vaticano mismo se moviera en cantidad de médicos, enfermeros y otros empleados, que asistían a la menor necesidad de Francisco; servidores abundantes se turnaban en conducir la silla de ruedas. No quiero pensar en el costo fenomenal de ese tour (¿pagará Soros?).
Espontáneamente surgió en mi conciencia el contraste con el envío de los apóstoles por Jesús: “Vayan por todo el mundo” (Mc 16, 15). En el original griego de las palabras de envío, el acento recae no tanto en el ir (poreuthentes eis ton kosmon apanta) – habría que traducir: “yendo por todo el mundo” –, sino en la acción a desarrollar: ¿para qué nos manda? Para enseñar y bautizar (matheteusate panta ta ethne, baptizontes), y finalmente la intención insiste en la acción de bautizar, o sea, hacer nuevos cristianos, repoblar el mundo de discípulos de Jesús. La Historia de la Iglesia ha mostrado cómo, en cada época, se ha cumplido el mandato: desde los momentos iniciales hasta aquel cumplimiento plenario de un Imperio cristiano, que sucedió al Imperio romano. Y luego, en un nuevo mundo, en América, aquí también se ejerció el mandato de ir, enseñar y bautizar. Una pléyade de santos doctores ha ilustrado qué es el ser cristiano, el fruto del mandato, superando errores y herejías, las deformaciones accidentales que no han podido oscurecer la realidad.
La gira de Francisco comenzó en Indonesia, donde exhortó al diálogo con el islam, y empeñó su preocupación por el cambio climático. Elogió “el respeto mutuo de las particularidades culturales, étnicas, lingüísticas y religiosas”; recomendó a los jóvenes que discutan entre ellos, porque es algo que “hace crecer”. La contradicción con el auténtico mensaje cristiano se dio especialmente en la exhortación a contrastar el extremismo y la intolerancia, y le pidió al clero local “que no contrapongan la propia fe a la de los demás”. En medio de semejante horror, un acierto: denunció las “leyes de muerte”, que limitan los nacimientos y cuestionó que haya familias que prefieran “tener un gato o un perrito, antes que un hijo”. Marcando las diferencias con esta nación asiática que alberga matrimonios que “en cambio tienen cuatro o cinco hijos, lo cual está bien; adelante, así”. Una parte considerable de la humanidad carece de los medios para tener una vida digna y hacer frente a graves y crecientes desequilibrios sociales, que desencadenan agudos conflictos: “esto no puede solucionarse con una ley que restrinja la natalidad”, ya baja en numerosos países, varios de ellos en Europa.
Siempre en Indonesia, participó en un encuentro con el movimiento llamado Scholas occurrentes, que sumó a 1.500 personas. Declaró que desea implementar el diálogo interreligioso y asistió a un encuentro ecuménico en una mezquita, porque “si todas las cosas fueran iguales sería un aburrimiento” (comento: ¡qué frivolidad!).
En Timor Oriental, según señala “La Prensa”, el Papa recibe una entusiasta bienvenida. Allí elogió la recuperación del país e hizo una velada alusión a un escándalo de abusos.
Al llegar a Papúa Nueva Guinea exclamó: “Es increíble que esté aquí”. Es este un país pobre y con escasa infraestructura donde viven más de mil tribus en zonas selváticas. Allí fue guiado por misioneros argentinos pertenecientes al Instituto del Verbo Encarnado (IVE); que no son bien vistos por muchos en una Argentina progresista, y sin embargo son solicitados por varios episcopados, ya que trabajan muy bien en la evangelización; como así también las religiosas de la rama femenina, Servidoras del Señor y de la Virgen de Matará. En aquel destino recóndito está el padre Tomás Ravaioli, un porteño de 42 años, hijo de mi querido y siempre recordado amigo Luis Aldo Ravaioli, padre de una fecunda familia y entusiasta líder provida. Quienes critican al IVE y lo menoscaban en su opinión, deberían reconocer su talante misionero y su servicio a la renovación de la Iglesia.
La extensa gira del Papa, predicador del ecumenismo y activista ecológico, se cerró en Singapur, donde presidió un jubiloso acto con jóvenes, a quienes instó a “hacer lío”, y también una Misa en un estadio para 55.000 personas. Es digno de notarse que en este país los cristianos apenan llegan al tres por ciento de la población; el Papa no se animó a presentar a Jesucristo como Salvador universal, a Quien hay que adherir mediante la Fe.
Intencionalmente he presentado el periplo del Pontífice como una gira, y no como un viaje misionero. Resulta escandaloso ese despliegue de fuerzas y dinero para promover el “diálogo interreligioso, y el cuidado de la Tierra ante el cambio climático”, cuando los pueblos necesitarían objetivamente que se les hable de la Historia Sagrada, centrada en la manifestación de Dios a Israel y se les exhorte a reconocer al Señor como verdadero Dios y verdadero hombre; como el Salvador que otorga sentido al quehacer en el mundo al abrir las puertas de la eternidad.
La gira pontificia es una caricatura heterodoxa del viaje apostólico de los Doce; el rostro de la Iglesia es así alterado, y ni siquiera se obtiene la admiración del mundo político. Toda la Historia eclesial protesta contra estas ilusiones vaticanas, que dan razón a Lutero. Sería más barato y más saludable quedarse en casa, y enseñar el Catecismo. La recorrida contrasta, asimismo, con los viajes apostólicos de San Juan Pablo II y Benedicto XVI, que eran verdaderamente apostólicos, y no giras.
