Novi ljudski zakonik: bratstvo
Vijest, koju je objavila EFE,[1] buenosaireški dnevnik La Prensa naslovio je ovako: „Papa sazvao 30 nobelovaca da razmišljaju o bratstvu“. Riječ je o Svjetskom susretu o ljudskom bratstvu, čije je geslo Be Human (Budi čovjek, na engleskom). Svrha je „razviti novi svjetski savez o bratstvu i novi skup načela ljudskoga bića, uz najavu velikoga događaja o bratstvu tijekom Svete godine koja će se slaviti 2025. godine“. Na popisu uzvanika, među ostalima su: gvatemalski domorodački vođa Rigoberta Menchú, ravnatelj NASA-e Bill Nelson, gradonačelnik New Yorka Eric Leroy Adams i mozambička aktivistica za djecu Graça Machel, udovica Nelsona Mandele.
„Nastojat će se osmisliti konkretni prijedlozi kako bi se počelo mijenjati povijest, poticati promjene koje nedostaju, razumjeti gdje je načelo bratstva već prisutno u društvenom životu i razlučiti parametre potrebne za njegovo mjerenje“,
objasnila je Sveta Stolica, dodavši da će 11. svibnja [2024.], u jedinom događaju koji će se održati u toj državici, Bergoglio primiti sudionike u privatnu audijenciju.[2]
Sveta je Stolica – ugledajući se na sveopću masoneriju – prihvatila ideologiju Francuske revolucije: liberté, egalité, fraternité („sloboda, jednakost, bratstvo“). U što je preinačen Isusov nalog Petru i Jedanaestorici da sve ljude učine Njegovim učenicima, to jest kršćanima? Petrov je nasljednik, nažalost, onaj koji vodi Rimsku Crkvu na taj krivi put koji bi cijela Crkva trebala slijediti. Postoji način reagiranja u skladu s Predajom: apostol Pavao predbacio je Petru njegovo licemjerje, jer je blagovao s onima koji dolaze iz poganstva, ali kada je stigao Jakov, rođak Gospodinov i poglavar jeruzalemske Crkve, počeo je „judaizirati“. U Poslanici Galaćanima Pavao kaže: „u lice mu se usprotivih“ (kata prosōpon autō antestēn) (2, 11), a to ponašanje naziva „prijetvornošću“ (hypókrisis) (2, 13).
Predaja je osigurala vrhovnu vlast rimskomu prvosvećeniku, ali kardinali s dužnim poštovanjem mogu učiniti da on uvidi opasnost od toga da Rim prihvati dogmu Revolucije, što pape nisu učinile još od Grgura XVI., koji je u okružnici Mirari vos snažno osudio zarazu liberalizmom. Treba se sjetiti Pija IX., njegove okružnice Quanta cura i Syllabusa ili popisa modernih zabluda. Ističe se i učenje Pija XII. i njegovih nasljednika. Crkva je preoblikovala i osuvremenila svoju nauku ne narušavajući njezinu ukorijenjenost u Predaji. Ivan Pavao II. široko je izrazio put Crkve koja ulazi u XXI. stoljeće.
Na Susretu o bratstvu papa Franjo je, primajući sudionike u audijenciju, rekao:
„na planetu u plamenu okupili ste se s nakanom da ponovite svoje ‘ne’ ratu i svoje ‘da’ miru, svjedočeći čovječnost koja nas spaja“.[3]
Na susretu su sudjelovale osobnosti iz svijeta znanosti, politike, umjetnosti i športa. Promišljali su o ljudskom bratstvu i kako „graditi svijet mira“ u budućnosti. U svom govoru vrhovni svećenik naveo je Martina Luthera Kinga:
„naučili smo letjeti kao ptice, plivati kao ribe, ali još nismo naučili jednostavno umijeće: živjeti zajedno kao braća“.[4]
Isto tako istaknuo je kako je ključna riječ za suživot – „suosjećanje“. Utvrdio da je nakana Susreta bila „stvoriti pokret bratstva“. I zaključio:
„Treba se vratiti prepoznavanju sebe u zajedničkoj ljudskosti i stavljati bratstvo u središte života naroda.“
Veliki Odsutni bio je Isukrst. Da bi se prosudilo što ta odsutnost znači, dovoljno je prisjetiti se djela sv. Pavla, osobito njegovih poslanica Efežanima i Kološanima. Krist je sve za Crkvu. Padaju mi na pamet dva važna izraza Pavla VI.:
„očekivali smo bujno proljeće, ali došla je oštra zima“[5]
i
„čini se da je Sotonin dim kroz neku pukotinu ušao u Crkvu Božju“.[6]
Prvosvećenik je tako izrazio svoje razočaranje nakon Drugoga vatikanskoga sabora.
Među kršćanima postoji istinsko bratstvo: Apostol u svojim poslanicama često rabi izraz „braća“ (adelphói) za one kojima se obraća. To je otajstvo milosti utemeljeno na jedinom krštenju, koje ispovijedamo u Vjerovanju, a koje zahtijeva ljubav (agápē) u međusobnom ponašanju. Evangelizacija je tijek koji širi Crkvu kao bratstvo. Može se reći da je izražena u Gospodinovoj molitvi: Boga, Otca Gospodina našega Isusa Krista, nazivamo Otče naš, u množini koja isključuje pojedinačnost (individualizam).[7] Iz kršćanskoga očišta sličnoznačno sve ljude možemo smatrati braćom, kao stvorenjima Boga, jedinoga stvoritelja svega, Otca duša.[8]
Ovo je prigoda da se podsjetimo kako je Petar glava tijeka evangelizacije koji provodi Crkva u nastajanju. Njemu se pridružuje Savao, obraćen u Pavla. Apostol narodâ podsjeća da ne postoji drugo Evanđelje osim onoga koje je bilo povjereno Jedanaestorici (Galaćanima 1, 6–7). Ono što se događa jest da postoje neki koji „iskrivljuju“ Kristovo Evanđelje (Druga Petrova 3, 16), njime „trguju“ (Druga Korinćanima 2, 17), onećišćuju ga, zagađuju, truju, oskrvnjuju ga „drugošću“ – ako se tako može reći. Petrova osoba nalazi neprekidnost u njegovim nasljednicima, rimskim papama. Prisjećam se sada preporuke sv. Bernarda papi Eugenu III. (1145.–1153.), koji je bio njegov učenik:
„Što su otci mislili o postavljanju cilja Evanđelju? O obustavljanju govora vjere dok nevjerovanje traje? Zar su tvoji prethodnici kanili prekinuti evangelizaciju? Zašto je zaustavljena ‘riječ koja brzo trči’ (Psalam 147, 15)? Sjeti se da si dužnik ne samo kršćanima, nego i nevjernicima, židovima, Grcima i poganima (usp. Rimljanima 1, 14).“ [9]
Dogma Francuske revolucije: sloboda, jednakost, bratstvo jest drugo evanđelje koje širi nevjerovanje, zaborav Isukrsta, Riječi Očeve. Petrov nasljednik i cijela Crkva ne mogu je posvojiti ni s njime sklopiti lažni mir. Riječ koja brzo teče ne smije se zaustavljati.
Poslanje Crkve, kao nastavak Kristova otkupiteljskoga djela, usmjereno je na posvećivanje svijeta. Taj pojam pokriva dvostruku stvarnost: s jedne strane, dobri svijet, djelo Božjega stvaranja, a s druge, tu vrstu „druge naravi“ – kako je rekao Blaise Pascal –, svijet grijeha, oholosti i laži, čovjekova otuđenja, područje u kojem se odvija djelovanje neprijatelja. Taj se svijet mora iskorijeniti od zla i dovesti k Bogu pomoću Riječi, koja je Krist. To je i poslanje Petrova nasljednika i cijele zajednice vjernika. Njegova cijena je Kristov križ i spremnost učenika na mučeništvo.
Ostaje otvoreno pitanje sudbine Izraela i propovijedanja židovima, usred poslanja koja je od početka bilo usmjereno na pokušaj obraćanja poganâ. Ali treba uzeti u obzir zakučasto opoganjenje kršćanskoga svijeta. U taj teološki sklop mora se smještati stajalište Crkve prema dogmi Francuske revolucije.
Buenos Aires, petak, 24. svibnja 2024.
Spomen Marije, Pomoćnice kršćana
+ Hector Aguer
laplatanski nadbiskup emeritus
kastilski izvornik
Un nuevo código humano: la fraternidad
Noticia difundida por EFE que “La Prensa” titula así: “El Papa convoca a 30 Nobel para reflexionar sobre la fraternidad”. Se trata de un encuentro Mundial sobre la fraternidad Humana, cuyo lema es Be Human (Sé humano, en inglés). El objetivo es “elaborar un nuevo pacto mundial sobre fraternidad y un nuevo código del ser humano, además de anunciar un gran evento sobre la fraternidad durante el Año Santo, a celebrarse en 2025”. La lista de invitados incluía, entre diversos personajes, a la líder indígena guatemalteca Rigoberta Menchú, el director de la NASA, Bill Nelson, el alcalde de Nueva York, Eric Leroy Adams, y a la activista mozambiqueña a favor de la infancia Graca Machel, viuda de Nelson Mandela. “Se procurarán diseñar propuestas concretas para comenzar a cambiar la historia, estimular las reformas que faltan, comprender dónde el principio de fraternidad está presente ya en la vida social, y discernir los parámetros necesarios para medirlo” explicó la Santa Sede, que añadió que el 11 de mayo, en el único acto a desarrollarse en el pequeño Estado, Bergoglio recibirá a los participantes en una audiencia privada.
La Santa Sede – para envidia de la Masonería universal – ha adoptado la ideología de la Revolución Francesa: “liberté, egalité, fraternité”. ¿Dónde habrá sido archivado el mandato de Jesús a Pedro y a los Once, de hacer que todos los pueblos sean discípulos suyos, es decir cristianos? El sucesor de Pedro es, lamentablemente, quien lleva a la Iglesia de Roma por ese camino errado que debe seguir la Iglesia toda. Existe un modo de reaccionar según la tradición: el Apóstol Pablo reprochó a Pedro su hipocresía, ya que comía con los venidos del paganismo, pero cuando llegó Santiago, primo del Señor y jefe de la Iglesia de Jerusalén, empezó a “judaizar”. En la Carta a los Gálatas dice Pablo (2, 11): “le resistí en la cara” (kata prosōpon autō antestēn) y llama a esa conducta “simulación” (hypókrisis).
La tradición ha deparado una autoridad máxima al pontífice romano, pero los cardenales, con todo respeto, pueden hacerle ver el peligro de que Roma adopte el dogma de la Revolución, cosa que no han hecho los Papas desde Gregorio XVI, quien en la encíclica Mirari Vos ha condenado con energía el contagio con el liberalismo. Hay que recordar a Pío IX, su encíclica Quanta cura y el Syllabus o catálogo de errores modernos. Se destaca también el magisterio de Pío XII y de sus sucesores. La Iglesia ha ido reformulando y actualizando su doctrina sin vulnerar su arraigo en la tradición. Juan Pablo II expresó ampliamente el camino de la Iglesia con motivo del ingreso en el siglo XXI.
En el Encuentro sobre la Fraternidad, el Papa Francisco, al recibir en audiencia a los participantes, dijo: “en un planeta en llamas, ustedes se reunieron con la intención de reafirmar su “no” a la guerra y su “sí” a la paz, testimoniando la humanidad que nos une”. La reunión ha contado con personalidades del mundo de la ciencia, la política, el arte y el deporte; reflexionaron sobre la fraternidad humana y cómo “construir un mundo en paz” en el futuro. En su discurso, el Sumo Pontífice citó a Martin Luther King: “hemos aprendido a volar como las aves, a nadar como los peces, pero no hemos aprendido todavía el simple arte de vivir juntos como hermanos”. También insistió en que la palabra clave para la convivencia es la “compasión”. La intención del Encuentro fue “generar un movimiento de fraternidad”. “Es necesario volver a reconocerse en la humanidad común y poner en el centro de la vida de los pueblos la fraternidad”.
El gran Ausente ha sido Jesucristo. Para juzgar lo que significa esta ausencia, basta recordar la obra de San Pablo, especialmente sus Cartas a los Efesios y a los Colosenses. Cristo es todo para la Iglesia. Me vuelven a la memoria dos significativas expresiones de Pablo VI: “nosotros esperábamos una floreciente primavera, pero ha sobrevenido un crudo invierno” y “parece que por alguna rendija el humo de Satanás se ha introducido en la Iglesia de Dios” El Pontífice expresaba así su desencanto después del Concilio Vaticano II.
Existe una verdadera fraternidad entre los cristianos: el Apóstol en sus Cartas emplea frecuentemente el término “hermanos” (adelphói) para referirse a sus destinatarios; es un misterio de gracia fundado en el único bautismo, que confesamos en el Credo, y que exige la caridad (la agápē) en el comportamiento mutuo. La evangelización es el proceso que extiende a la Iglesia como fraternidad. Puede decirse que se la expresa en la Oración del Señor: llamamos a Dios, el Padre de nuestro Señor Jesucristo, Padre nuestro, con un plural que excluye el individualismo. Desde la mirada cristiana podemos considerar analógicamente hermanos a todos los hombres, en cuanto creaturas de Dios, el único creador de todos, Padre de las almas.
Es esta una ocasión para recordar que Pedro es la cabeza del proceso de evangelización que protagoniza la Iglesia naciente. Saulo, convertido en Pablo se une a él. El Apóstol de los gentiles, recuerda que no hay otro Evangelio más que el que ha sido confiado a los Once; lo que sucede es que hay algunos que deforman el Evangelio de Cristo, lo contaminan con la “otredad” – si puede hablarse así –. La persona de Pedro encuentra su continuidad en los sucesores, los Papas de Roma. Me viene ahora a la memoria la indicación de San Bernardo al Papa Eugenio III, que había sido discípulo suyo: “Qué cosa tenían en mente tus predecesores para interrumpir la evangelización mientras todavía se difunde la incredulidad, ¿por qué motivo la palabra que corre velozmente se ha detenido? Recuerda que no sólo te debes a los cristianos, sino también a los infieles, judíos, griegos y paganos”.
El dogma de la Revolución Francesa: libertad, igualdad, fraternidad es otro evangelio que difunde la incredulidad, el olvido de Jesucristo, Palabra del Padre. El sucesor de Pedro, y la Iglesia toda no puede adoptarlo ni pactar con él en una falsa paz. La Palabra que corre velozmente no debe detenerse.
La misión de la Iglesia, como continuidad de la obra redentora de Cristo, se dirige a la consagración del mundo. Este concepto recubre una doble realidad: por un lado, el mundo bueno, obra de la creación de Dios y por otro esa especie de “segunda naturaleza” – que decía Blaise Pascal –, el mundo del pecado, la vanidad y la mentira, la alienación del hombre, ámbito en el que se despliega la acción del enemigo. Este mundo debe ser arrancado del mal y conducido a Dios por la Palabra, que es Cristo. Ésta es también la misión del sucesor de Pedro y de toda la comunidad de los fieles. Su precio es la Cruz de Cristo y la disposición de los discípulos al martirio.
Una cuestión queda abierta acerca del destino de Israel y la predicación a los judíos, en medio de una misión que desde el comienzo estuvo dirigida a procurar la conversión de los paganos. Pero se debe tener en cuenta la misteriosa paganización del mundo cristiano. En este contexto teológico ha de ubicarse la posición de la Iglesia ante el dogma de la Revolución Francesa.
Buenos Aires, viernes 24 de mayo de 2024.
Memoria de María, Auxilio de los Cristianos
+ Héctor Aguer
Arzobispo Emérito de La Plata
Prevoditeljske napomene
[1] Agencija EFE (pokrata od Editorial Falange Española – Uredništvo Španoljske falange) španjolska je međunarodna novinska agencija sa sjedištem u Madridu, osnovana 1939. Glavna je multimedijska izvještajna agencija na kastilskom jeziku i četvrti najveći svjetski medijski servis nakon Associated Pressa (New York), Reutersa (London) i France-Pressea (Pariz).
[2] Kako je 7. svibnja 2024. javila EFE, Svjetski susret o ljudskom bratstvu organizirala je vatikanska Zaklada Fratelli Tutti. Njezin je predsjednik kardinal Mauro Gambetti, a glavni tajnik isusovac Francesco Occhetta. Svjetski susret održan je 10. i 11. svibnja 2024. u Rimu. Njegovo održavanje na hrvatskom je najavila Informativna katolička agencija 8. svibnja 2024., koja je izvijestila i o primanju u dvorani Klementina 11. svibnja 2024. kao i Vatican News na hrvatskom.
[3] Govor je objavljen na talijanskom, engleskom, francuskom, njemačkom i portugalskom.
[4] Martin Luther King, Govor u povodu dodjele Nobelove nagrade za mir, 11. prosinca 1964.
[5] Vittorio Messori – Aldo Cazzullo, Il Mistero di Torino, Milano: Mondadori, 2004., str. 264. Slično je Pavao VI. rekao 29. lipnja 1972.: „Vjerovalo se da će nakon Sabora granuti sunčan dan za povijest Crkve. Umjesto toga došao je dan oblaka, oluje, tame, istraživanja, neizvjesnosti“ (Propovijed o devetoj obljetnici krunidbe, za svetkovinu svetih Petra i Pavla).
[6] Pavao VI., Propovijed o devetoj obljetnici krunidbe, za svetkovinu svetih Petra i Pavla, 29. lipnja 1972.
[7] To je množina koja označava otajstveno tijelo Kristovo. Međutim, pred Bogom, prije skupne odgovornosti postoji osobna, a ona proistječe iz odnosa pojedinačne duše s Gospodinom.
[8] Samo što takvo gledište ne uključuje osobito sinovstvo kršćana: Bog im je otac i po Sinu, oni su Mu djeca u Sinu, jer Ga prihvaćaju i štuju: „onima koji Ga primiše podade moć da postanu djeca Božja: onima koji vjeruju u Njegovo ime, koji su rođeni ne od krvi, ni od volje tjelesne, ni od volje muževlje, nego – od Boga“ (Ivan 1, 12–13). Svi su ljudi Božja djeca po svojoj naravi i po stvaranju, a kršćani su Njegova djeca i po posvojenju („uzdišemo iščekujući posinstvo“ – Rimljanima 8, 23; „primimo posinstvo“ –Galaćanima 4, 5; „u ljubavi nas predodredi za posinstvo“ – Efežanima 1, 5; „primiste Duha posinstva“ – Rimljanima 8, 15) kojim se preobražavaju (Druga Korinćanima 3, 18).
[9] Sv. Bernard, De consideratione ad Eugenium papam, liber III, caput I., distinctio 3.
